Over de Syrische revolutie
Hier kun je discussieren over Over de Syrische revolutie.
De Syrische revolutie begon als een opstand van de arbeidersklasse van onderuit en in de periferieën, georganiseerd via lokale coördinatiecomités. Ze creëerden lokale raden in de bevrijde gebieden die zich coördeneerden om de dienstverlening te verzorgen in de afwezigheid van een staat.
Ze hebben het leven zonder de staat werkelijk beleefd, en ze floreerden. Ze waren het levende bewijs dat het niet alleen mogelijk was, maar dat het vrolijk en zinvol kan zijn. Bibliotheken, klinieken, hospitaals, scholen, soepkeukens en meer – alles georganiseerd door mensen die deel uitmaken van hun gemeenschap.
Er is niets romantisch aan dit alles. Er waren uitdagingen, ups en downs, vele mislukkingen, maar ook een uitzonderlijke hoeveelheid successen. De anarchist Omar Aziz wees erop, terecht, dat de Syriërs het langer uithielden dan de Parijse Commune.
Het eerste wat de mensen deden, eens het regime ineenstortte, was de gevangenen bevrijden. Het gevangenissysteem werd algemeen begrepen als een centrale component van het apparaat van het regime. Hij kon niet iedereen iedere dag doden in de straten. Hij moest gedwongen honderdduizenden laten verdwijnen en vermoorden om de gemeenschappen te breken. En hij faalde.
Als een anarchist geloof ik dat iedere inspanning, hoe mank ook, die bijdraagt tot een vrijere wereld, moet worden gesteund, kritisch als het moet . Dat is waarom ik geloof dat Links, breed genomen, bijna overal, de Syriërs in de steek hebben gelaten.
In de dertien jaren sinds 2011, terwijl de gevangenissen bleven vollopen en een levende hel werden, zoals we die zagen in Saydnaya, heeft de globale antigevangenisbeweging Syrië vrijwel genegeerd. De Westerse pro-Palestinabeweging heeft de Syriërs en de Syrische Palestijnen aangevallen en bekritiseerd voor hun revolte tegen Assad.
Het absolute minimum nu, voor iedereen die weigerde te luisteren toen de schreeuwen het luidst waren - toen Aleppo viel, toen Homs werd gedecimeerd, toen Daraya werd leeggemaakt, toen Yarmouk werd uitgehongerd, toen Daraa’s kinderen werden gefolterd, toen Ghouta werd vergast – is nederig te zijn en na te denken.
Het is nu voor velen van groot belang om te verzekeren dat wat na Assad komt chaotisch is. De Golfstaten willen geen democratie in de Arabische wereld. Israël en de V.S. willen geen democratie in de Arabische wereld. Turkije, Rusland, Iran evenmin. De Egyptische militaire dictatuur? Hetzelfde.
En dan hebben we het nog niet over de problemen van binnenin. Het Assadregime vernietigde het georganiseerde links gedurende decennia, decimeerde de vakbonden. Ze sektariseerde de bevolking om het te verdelen. De uitdagingen voor ons zijn herculisch, maar dat betekent niet dat ze niet kunnen worden overkomen.
Nogmaals, dit zijn de mensen die de lokale raden en lokale coördinatiecomités oprichtten terwijl Assad en Iran en Rusland en Hezbollah hen belegerden, bombardeerden, vergasten, folterden en lieten verdwijnen. Zij hielden verkiezingen in honderden dorpen en steden.
Medelijden en liefdadigheid zijn niet wat we nodig hebben hier. Onzinnige ‘ik hoop dat het niet verergert’- commentaren zijn op z’n best nutteloos en op z’n slechts beledigend voor degenen die leden onder Assad. Erger dan een kleuter geboren na verkrachting in de Saydnaya-gevangenis? Lichamen verpletterd om in massagraven te worden gedumpt? Monsters zijn jullie.
Samir Kassir begreep dit lang geleden. Vrijheid in Syrië is verbonden met vrijheid in Palestina is verbonden met vrijheid in Libanon (etc etc). Hij was gewoon een journalist en een historicus en toch zo gevaarlijk dat hij de ‘eerste’ was om vermoord te worden door Assad in Libanon nadat de eerste minister Hariri was omgebracht.
Assad kon andere politici hebben vermoord met de hulp van Hezbollah, zoals hij deed met Hariri, maar neen, hij ging voor de journalist. Wie was de tweede persoon die hij vermoordde na Kassir? George Hawi, de ex-leider van de Libanese Communistische Partij. Zij wouden samen een nieuwe beweging creëren.
Zoals in Syrië, ieder reëel alternatief voor de the status quo werd vermoord of ‘verdween’ in Libanon. En zowel in Syrië als in Libanon werd iedere Palestijn die het aandurfde de Palestijnse vrijheid te verbinden met de vrijheid van de Libanezen en Syriërs vervolgd met de volle wreedheid van de staat. Kassir was alle drie identiteiten.
Maar wat de Assadisten deden in Libanon was altijd een fractie van wat ze deden in Syrië. In Libanon kende we hun Shabbiha maar al te goed. Ik was een kind, maar ik herinner mij Assad’s schurken– en dat was niets vergeleken met wat ze deden in Syrië.
Er zijn vele lessen te leren van wat de Syriërs hebben doorgemaakt. Het is een belachelijke rijke en smerige en ingewikkelde ervaring, en iedereen overal kan ervan leren. Dictators kunnen worden omvergeworpen. Staten kunnen worden overwonnen. Imperialisme kan worden verslagen.
Elia Ayoub @ayoub@sp
13 december 2024
eventjes
eventjes terug:
https://www.indymedia.nl/node/37484?fbclid=IwY2xjawHRKulleHRuA2FlbQIxMQA...
Comment was hidden
Comment was hidden
Revolutionaries have already
Revolutionaries have already fallen in the trap of supporting pro-State organisations, by third-worldism, against imperialism, seduced by kurdish communalism or the romanticism of the guerrilla. Unfortunately it is more a religious alliance, wishing to give direction to "the will of the people" than the insurgents in Syria who managed to overthrow the regime. Such structures using military practices will never be desirable. We want to carry an anti-authoritarian and without borders solidarity with the revolted in Syria, because our hopes in the Syrian revolution go beyond the perpetuation of a society held by arms, subjected to a celestial power as earthly, which requires prisons to exist.
https://anarchistnews.org/content/how-can-one-live-freely-shadow-prison
An Anarchist View From Rojava
An Anarchist View From Rojava on Recent Events in Syria: A conversation with a combatant of Tekoşîna Anarşist
https://thefinalstrawradio.libsyn.com/an-anarchist-view-from-rojava-on-r...
kritische solidariteit?
Na het luisteren van dit interview valt toch vooral op hoe weinig het gaat over wat er anarchistisch is aan de bijdrage van anarchisten in Rojava. Het is niet duidelijk op welke manier dit alles nu net de anarchistische principes in de praktijk brengt of de anarchie dichterbij. Ook is er amper kritiek op wat er in Noord-Oost Syrië gebeurt, hoewel de groep Tekoşîna Anarşist hun positie als 'kritische solidariteit' duidt.
Het interview bestaat grotendeels uit een heel lange geopolitieke analyse, die zeker interessant is, maar het is toch vooral duiding en een beschrijving van een politiek-militair conflict, zoals ook een goed ingelichte mainstream journalist die zou kunnen brengen. Wat zo goed als volledig ontbreekt is een radicale kritiek en analyse vanuit een anarchistisch en/of opstandig perspectief.
Het lijkt er op dat sommige anarchisten zich - eens te meer - hebben laten meeslepen in een democratisch project dat niet het hunne is: een project voor een democratische staat. Weliswaar ietwat gedecentraliseerd, 'pluralistisch', met een ideologie die links is enz. Maar ook met gevangenissen, tribunalen, politie, allerlei chefs, dienstplicht, militaire allianties, een leidende politieke partij, politieke deals, enz.
Ik begrijp dat de andere militaire groepen en staten in de regio veel en veel erger zijn. Ik begrijp ook dat het interessant is om de realiteit van gewone mensen in de regio te leren kennen en met hen te spreken over ideeën of vertaalde teksten over anarchisme te verspreiden - zoals wordt verteld in het interview. Maar als dat de enige inhoudelijke bijdrage van anarchisten is, dan is dat toch nogal mager.
Als het dan gaat over wat er nu precies kritisch is aan de kritische solidariteit, gaat het over kritiek op corruptie in het middenkader van 'administratie' (die zeker geen staat mag genoemd worden). Dat is allesbehalve een radicale kritiek, maar doet eerder denken aan een kritiek van brave democraten op een slecht functionerende staat.
Dit zijn allemaal pijnlijke vaststellingen. Moeten anarchisten zich verbinden met een project dat het minste kwaad lijkt? Of hebben anarchisten net andere bijdragen te leveren die een revolutionair proces verdiepen of überhaupt mogelijk maken? Is er bijvoorbeeld nog maar het begin van een kritiek op privé eigendom aanwezig in de autonome gebieden van Rojava? Of worden die thema’s niet aangeraakt om iedereen achter dezelfde vlag te houden?
En wat te denken nu het niet 'de revolutie' is die Bashar verjaagd heeft en zijn kerkers opengebroken, maar Jihadi's? Was 'de revolutie' nog bezig met het omver werpen van een dictator of ging het toch vooral om het behouden van een territorium en het niet voor het hoofd stoten van bepaalde machtige bondgenoten? In hoeverre ondergraaft de keuze van de Koerdische beweging om uit politieke berekeningen in 2011 niet op de kar te springen van de opstand, hun geloofwaardigheid nu? In hoeverre is het dan realistisch dat hun model nu zal dienen als model voor heel Syrië? En is het niet heel waarschijnlijk dat de VS de Koerden zullen laten vallen nu ze (de VS dus) het blijkbaar op een akkoordje hebben gegooid met jihadi's?
De Vlaamse krant de Morgen, publiceerde gisteren (28/12/’24) een interview met de 'opperbevelhebber van de Koerdische strijdkrachten in Syrië' (SDF). Dat is bijzonder verhelderend. Enkele citaten:
"Een land kan geen twee legers hebben. De SDF zijn bereid om te worden geïntegreerd in het ministerie van Defensie van Syrië, maar dan wel via onderhandelingen."
"Ik denk dat de SDF net een significante rol hebben te spelen in de toekomst van Syrië. We hebben ervaring in het handhaven van stabiliteit en democratie. "
Politics as usual dus.
Op de voorlaatste anarchistische boekenbeurs in Amsterdam was er een bepaald hallucinante een ellenlange voordracht over Rojava. Daarbij ging het over een ‘staat’ die niet echt een staat is, ‘rechters’ die niet echt rechters zijn, ‘een leger’ dat niet echt een leger is, ‘politie’ die niet echt politie is, een ‘partij’ die niet echt een partij is, etc. Als iemand de pertinente vraag stelde wat dan precies maakt dat het hier niet gewoon over een staat met rechters, gevangenissen, een leger en politie ging, kwam er niet veel meer uitleg dan ‘je kan dat niet begrijpen als je de context en de cultuur niet kent.’ Je moet het m.a.w. geloven: ‘Faith’, zoals de geïnterviewde anarchist het heel juist noemt, al is dat allicht niet wat hij bedoelde.
Anarchisten moeten dringend hun naïviteit overboord gooien en terug geloven in hun eigen ideeën.