IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Speeches of the International Day against patriarchal violence - Speeches van het internationale dag tegen geweld tegen vrouwen.
Thank you to all who came to the demonstration for the International Day against patriarchal violence! It was quite a last minute demonstration and we had a lot of fun, I hope you too. Some very powerful speeches were read so we would like to share them here:

_________________________________________________________

- Recording from our sister detained in Iran, statement in solidarity with Palestine (Farsi), and translation (English)

https://www.instagram.com/reel/Cyqnfj_MTip/?ig_mid=B6D7ED53-B44E-48CF-A1...

Atefeh sent this message (the translation of which is written below) from Shahroud prison in Iran months ago, in solidarity with Palestine. Yesterday the Islamic Republic judiciary system added seven years to her sentence because of forming an online group for translating Veronica Gago's work, together with a ban on social media activity for two years. This happened while she was already under dire medical conditions and being denied medical leave.

For Palestine, us and our resistances,

Oh Palestine,

The occupied land

The land of olive trees and the land of blowing winds of resistance

I write for you with my hands handcuffed and tied.

We learned about resistance from you a long time ago

We learned that resistance is life and continuous, 

and will continue as we continued this path in the Jin*, Jiyan Azadi (woman* life freedom) revolution,

Oh people of Palestine, who are bombarded with fires of the bullets,

we will neither forget nor forgive,

we are and will remain justice seekers.

Yes, we are well aware that in our occupied lands, our fire is a fire of rebellion,

Our fire is a yes to life and a no to all that is reactionary, in order to burn them.

A no to all that cuts the cords of life.

But their fire is the fire of massacring children, genocide and atrocities,

the fire of criminalization and conviction and execution.

Yes, they are the ones who belittle our messages

we tell them "you draw your swords on us and we give our blood".

And oh children of Gaza, our call is not separated from your red blood,

neither are those who have their hands stained by our blood.

But, since I believe that resistance is life

I know that one day our countries will be liberated

and we will tell them to go and live and die anywhere else but among us

the time has come for you to get lost

because we have to attend to all that we haven't been able to do,

because we have our past and the first sounds of cries at birth,

we have today and we have the future.

Here we have our world and our destinies

Get lost from our lands and skies, our bread and our scars, and our everything, our memories.

Long live Palestine, long live everyday resistance.

___________________________________________________________

- Femicide niet uit liefde:

Stop Femicide: Men doodt niet uit liefde

Speech for demo “Take back the night, march against patriarchal violence”, 25-11-24 in Amsterdam. By @femicide_niet_uit_liefde (Instagram profile)

We are here together today, to reclaim the night. We're here for women who don’t only fight to reclaim the night, but to reclaim their lives. We remember the women who can't reclaim anything anymore, because they were murdered by their partners or ex-partners.

Femicide is not a crime of passion—it is murder. It is not a family tragedy; it is patriarchal violence. Moreover: femicide is the most predictable form of murder.

We are here for these women, killed by their partners or ex-partners. For the women who barely escaped murder and are scarred for life. For the women living in constant fear and forced by the legal system into custody arrangements with the fathers of their children.

We are here today against patriarchal violence. Patriarchy demands that women conform, that we are responsible for the harm done to us. Patriarchy forces women to flee to shelters to escape domestic violence. Patriarchy holds women accountable for letting abusive partners back into their homes, ignoring tactics of coercive control. Women are blamed for not protecting their children from the violence inflicted by men. Where is the accountability for the men—the abusers, the murderers?

As long as women are seen as property, as long as men fail to confront toxic forms of masculinity. As long as men protect the patriarchy, as long as we treat relationships as private matters. As long as we ignore our neighbours fighting and engage in victim blaming, women will continue to flee from violence—and women will continue to die.

Let us honor the victims of femicide who were killed last year in the Netherlands. We remember you: Paro, Mechteldand Gülsüm. We stand here for Mariska, Sandra, and Tonnie. For Cindy, Roxanne, Tetiana, and Karolina. We will not forget you, Lisanne, Hanny, and Shama. We will fight for Khadija, Jessica and Miranda. This is for Ginelva, Karina and Sanne.

We stand here today for the women whose names remain unknown. We also stand here for the women who were killed, but missed by no one. For the women who were never acknowledged as victims of femicide. Because their killers staged their deaths as accidents, disappearances, or suicides.

This is for the women who asked for help, cried for help, and died without help. For the women who were ignored, gaslit, dismissed, patronized, and accused of lying by the police, the state, the legal system, and social workers.

We can no longer hide behind the myth that the Netherlands is emancipated and progressive. The rate of femicide here, is higher than in France or Spain. But in Spain, 10% of the population takes to the streets on March 8. While in the Netherlands? We just sit on our high moral horse.

This system has proven that we cannot place our trust in the hands of the state. We do not need more police or prisons to combat domestic violence, as Coenradie from the PVV suggests. We don’t need carceral feminism.

We need community. We need to care for our friends, neighbors, colleagues, and families—both survivors and perpetrators. We need to intervene when we hear our neighbors fighting. We need men to free themselves from the emotional prisons and loneliness they have created. We must let survivors know that we will believe them, that their stories are safe with us. We shouldn’t judge survivors when they choose to return to their abusive partners. We cannot cut that lifeline. Give her a copy of your house key, give her money to flee, watch her children so she can figure things out.

We need to talk to each other about the red flags of femicide. Did you know that stalking increases the risk of femicide 3 times? Did you know that controlling behavior raises the risk of femicide 6 times? Did you know that non-fatal strangulation raises the risk of femicide 7 times? Did you know that access to a firearm increases the risk of femicide 11 times?

I want to scream this together, scream until someone finally listens. Until people are finally afraid of us, instead of the other way around.
Stop femicide, men doodt niet uit liefde.
Scream it with me:
Stop femicide, men doodt niet uit liefde!
Stop femicide, men doodt niet uit liefde!
Stop femicide, men doodt niet uit liefde!
___________________________________________________________

- Feminists against Ableism (Dutch)

Vrouwen geweld speech

De speech is geschreven door Jax.

Helaas is het voor Jax geen optie de speech tijdens de demo voor te dragen of van tevoren in te spreken, omdat hen long covid heeft gekregen en niet nog meer risico kan lopen op een herbesmetting. Dit risico is enorm omdat mensen elkaar niet meer beschermen tegen het virus met maatregelen zoals mondkapjes, omdat zij dit door omstandigheden niet kunnen maar vaak omdat mensen dit niet willen. De overheid en de samenleving vinden het beschermen van gehandicapte mensen niet belangrijk.

Dat we die bescherming van gehandicapte mensen niet belangrijk vinden, zien we ook terug in hoe groot het probleem is van geweld tegen gehandicapte vrouwen en meisjes. Gehandicapte vrouwen en meisjes hebben niet alleen risico op geweld van vreemden, en een hoger risico op partnergeweld, maar daarnaast ervaren ze ook vaker geweld van mantelzorgers en zorgverleners, ongeacht of ze in een (eigen) huis of in een instelling wonen.

Omdat onderzoek naar geweld tegen gehandicapte vrouwen en meisjes niet belangrijk genoeg wordt gevonden, missen we nog veel belangrijke informatie en cijfers. Wat we wel weten, is dat vooral mensen met een verstandelijke beperking veel risico lopen. Een voorbeeld: meer dan 60% van meisjes met het Downsyndroom, is slachtoffer van seksueel geweld. Laat dat even bezinken.

Afhankelijkheid speelt een grote rol in waarom gehandicapte meisjes en vrouwen zo snel slachtoffers worden van geweld. Gehandicapte vrouwen zijn vaak fysiek en financieel afhankelijk van hun partner wanneer ze in een relatie zitten. Vaak is het makkelijk om ze te isoleren. Gehandicapte vrouwen en meisjes die zorg ontvangen zijn ook in een afhankelijkheidspositie. Geweld gaat vaak vooral om machtsmisbruik en het is door deze afhankelijkheid heel makkelijk om een positie van macht te krijgen over gehandicapte mensen.

Een ander probleem is dat we denken dat gehandicapte mensen geen autonomie en zelfbeschikking hebben of zouden moeten hebben. Gebrek aan autonomie is een overlappend thema voor alle geweld, maar voor gehandicapte mensen vinden we het normaal dat ze zelf geen beslissingen over hun leven kunnen nemen en dat andere mensen de macht over hun leven krijgen. Zo normaal dat het soms zelfs gelegaliseerd is. De Wet verplichting geestelijke gezondheid maakt het bijvoorbeeld legaal om anticonceptie af te dwingen bij mensen met onder andere psychische aandoeningen. Maar, wie bepaalt wie het recht heeft om dit soort ingrijpende besluiten te nemen over een ander? En welke gevolgen heeft dit, niet alleen voor gehandicapte mensen, maar ook voor andere groepen mensen die als minderwaardig worden gezien?

Gehandicapte mensen zijn misschien niet DE kanaries in de kolenmijn, maar we zijn wel een van de vele vogels in die kooi. Toch praten we eigenlijk niet over geweld richting gehandicapte vrouwen en meisjes. Het is een taboe onderwerp.

We willen niet geloven dat mensen gehandicapte mensen wat zouden aandoen.
Dit komt door hoe we in de samenleving kijken naar gehandicapte mensen en zorg. We zien gehandicapte mensen als een soort onschuldige wezens, niet als volwaardige mensen. Het idee leeft dan ook dat gehandicapte vrouwen en meisjes geen geweld ervaren, of dat ze niet in staat zijn om te snappen wat er gebeurt, waardoor het minder erg voor ze zou zijn. Maar door de combinatie van validisme, zoals dit soort denken, en hun handicap, belanden gehandicapte vrouwen en meisjes juist in een veel kwetsbaardere positie dan niet-gehandicapte mensen.

Gehandicapte vrouwen en meisjes worden door dit soort denken minder serieus genomen en vaak niet geloofd. Mensen denken dat ze niet voor zichzelf kunnen praten en dat ze blij moeten zijn dat ze überhaupt een partner of zorgverlener hebben.
Dat we zorgverleners, van mantelzorgers, partners en familie tot professionele zorgverleners, automatisch als helden zien helpt ook niet, en is ook een reden waarom we niet gehandicapte mensen niet willen horen wanneer ze praten over hun ervaringen. Dat we durven negatieve dingen te zeggen over die mensen die zo geweldig voor ons zorgen, wordt gezien als een smet op ons.

Gehandicapte mensen moeten blij zijn met wat ze krijgen. Of dat nou bestaat uit het hebben van een partner of ontvangen van zorg. Ze moeten dankbaar zijn en vooral niet te veel willen. Tenslotte zijn we geen volwaardige mensen.

De problemen eindigen overigens niet hier. Al gelooft Feminists Against Ableism in decriminalisatie en dat het justitieel systeem niet de oplossing is voor geweld; het is belangrijk te benoemen dat validisme ervoor zorgt dat gehandicapte vrouwen en meisjes barrières ervaren om überhaupt toegang te krijgen tot dit systeem. Door ontoegankelijkheid op allerlei fronten vinden ze hun weg niet naar politie of andere hulp. En eenmaal daar worden ze zelden geloofd.

Ook andere hulp, zoals hulp om vrouwen bij te staan gedurende het proces van aangifte, is vaak ontoegankelijk. Ook zijn opvangplekken voor vrouwen en meisjes die aan geweld ontsnappen, vaak niet of niet volledig toegankelijk. Hierdoor kunnen gehandicapte vrouwen geweld minder snel ontsnappen.

Al dit geweld kan dodelijke gevolgen hebben. Disability day of mourning is een jaarlijks terugkerende dag waarop men de gehandicapte mensen herinnert die vermoord zijn door hun zorgverleners. De verhalen die wij herinneren, zijn enkel de verhalen waarbij we weten wat er gebeurd is. We zien enkel de top van de ijsberg.

Ondanks dat gehandicapte vrouwen en meisjes een groter risico hebben op geweld, zijn de studies die hiernaar worden gedaan maar beperkt, deels omdat de vrouwen waarom het gaat moeilijk bereikt worden. We zijn daarnaast geen onderdeel van beleid om geweld tegen te gaan. Ook zijn we vaak geen onderdeel van activisme en protesten rond dit onderwerp. Dat we hier zijn uitgenodigd is daarom enorm belangrijk.

We kunnen ook niet praten over geweld tegen vrouwen zonder het te hebben over de toename van fascisme in de wereld. We leven in een wereld waarin geweld tegen vrouwen weer opnieuw meer en meer genormaliseerd wordt. Of je nu een trans vrouw bent, een queer vrouw, een vrouw van kleur, een gehandicapte vrouw of anders. Onze autonomie wordt ons steeds meer afgenomen. En autonomie en geweld gaan, zoals we in deze speech lieten zien, hand in hand.

Te lang hebben we geaccepteerd dat de autonomie van vrouwen werd afgepakt als de vrouwen niet cishet waren, niet wit, gehandicapt of anders. Nergens merken we dat zo hard als in hoe we omgaan met Palestina, Congo en alle genocides die gebeuren in de wereld. Geweld tegen vrouwen is een techniek van onderdrukking en kolonialisme die ingezet wordt om het onderdrukte volk klein te houden. Over dit geweld blijft men namelijk vaak ook veel te stil. Deze stilte is onacceptabel.

Stil zijn over geweld tegen vrouwen, omdat jij niet de vrouw ben die geraakt wordt, is schadelijk voor alle vrouwen. We accepteerden hoe trans mensen, vooral onze trans vrouwen en meisjes werden aangevallen, dat de geweld richting deze groep toenam en zij steeds meer autonomie en zelfbeschikking verloren en kijk waar we zijn. In de VS zijn ze nu Roe vs Wade kwijt. We zijn bij Your body, my choice.

Your body, my choice raakt gehandicapte vrouwen en meisjes hard in een wereld waarin zij merken dat het wel hun lichaam, maar bijna nooit hun eigen keuze is. In een wereld waarin hun afhankelijkheidspositie steeds meer toeneemt. Onder andere door een pandemie die gehandicapte mensen opsluit in hun huizen omdat de overheid vindt dat hun deelname in de samenleving niet belangrijk is, en de rest van de samenleving de overheid volgt. Mondkapjes redden levens.

We hebben een lang gevecht te gaan om een samenleving te creëren waarin vrouwen zich veilig voelen. Laten we zorgen dat we geen enkele vrouw meer achterlaten. Geen enkele.

____________________________________________________________

- Marylea:

I walked down the street once. Alone. In a skirt and crop top. Minding my own business, listening to the music I like. Suddenly a car comes screeching to a halt. It’s a taxi in Paris. The driver had parked his car as fast as he could so that he could look straight at me and he made a motion with his hand that meant he thought I was crazy. Well actually his hand was more like “are you crazy?” The guy who recklessly parked his taxi and took precious seconds out of his life, not caring about who he crashed into or what would happen if anyone got hurt because of him was asking ME if I was crazy. I’ll never forget the look on his face. As though I was betraying him for simply existing. Like I was personally insulting everything he stood for. I ignored him and kept walking and I don’t know what he did after that. All I know is that he didn’t get out of his car to chase me down. I was able to continue with my walk. A typical walk, wearing a cute femme outfit and ignoring the countless eyes that pierce into me and judge me with every fiber of their being.

When I think about that look. That question of “are you crazy?” I’m reminded of how pathetic people can be. How little it takes to make them realize the world is so much more beautiful and complex then they’ve ever wanted to imagine. That being sane and normal to them means constantly living in fear of expressing yourself. They see me walking down the street and I see jealous eyes, full of envy.

But sometimes they look at me with more than jealousy. They look at me with the thought that I’m going to strip away their power. Their ability to live life with the constant privilege of patriarchy is being questioned by my existence. They ask themselves: How many more queers are going to stop being afraid to walk the street? How many women are going to speak up and fight back? How many more non-white people are going to break their chains and not just survive but fucking thrive in the ashes of the world they were forced to inherit? Oh no. These questions ain’t about jealousy no more. This is fear, anger, genuine fucking hatred. Those eyes look at me and think about how long they’ve taken part in suppressing folk like me. They think to themselves: Sure we can never get rid of y’all. But as long as you know your place we’ll be fine. As long as the people with the power to force you back into submission, or failing that, terrorize and murder you stay on top then everything will be alright… right?

Yeah, when I get looked at like that I think about the queer bash back movement. I think about the siblings of mine who stared into those eyes and spit in their face. Who taught themselves how to fight and bash back and empowered each other to never back down. I think about the people I can go to after getting looked at that way. Whose soft words and reassuring love wash my body and soul clean from those dirty stares. With them as my ancestors I’m so proud to be taking back the night. Taking the streets that witness all our pain and suffering becoming the streets we march in with strength, together, arm in arm as we chant words that we’ve been told to never even think possible to say. Each step forward brings us closer to the future we look towards. The future we keep fighting for.

But I remember walking alone. Walking towards a radical love festival called Tinderdome. The irony is that before getting there I got hate crimed. This time two young boys spit at me and threw sticks at me. They couldn’t be older than thirteen. My heart sank. Because I immediately thought about how I was that kid. A young boy. Raised to be the aggressor. To fight for the continued privilege I had been born into. Before coming out as a trans woman I had to realize it was time to renounce the patriarchy. Manhood had always benefitted me. So it was time to get rid of manhood. To betray the patriarchy. And no I’m not talking about becoming trans. I started a group called menSEN that targets men and helps men come together to talk about their privilege and to make ourselves part of the solution. Men who use their privilege to fight back. Who turn on themselves and accept that the world being equal means that it will be worse for men. We want to prevent gender based violence and there is so much within ourselves and our own movements that needs to be taken to task.

So I started this speech with the looks I received. But I was a man once. What about the look I give? I’m still white passing, able-bodied, European passport, not living paycheck to paycheck, I’m still raised ignorant and as much as I want to bash back I also have to look inwards. At my groups, my life, constantly checking myself and the people I’ve affected. When we take back the night we look to the future but it can be hard to see in the dark so please be careful where you make your next step. At every night that comes after. Because every night will present itself as a challenge. I’ll walk with confidence and courage though. The confidence to keep going but the courage to admit that this future I walk towards will not always be better for me. And that’s ok. I want that now. I fight for that now. With my strongest fist I fight for it. With my whole heart I accept it. With my loudest voice I say it. With my sweetest wish I nurture it. And so I don’t walk alone. And God damn it feels good to see everyone here! Let’s take the night back y’all! One night at a time! Together and forever!