IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Dat klinische woord: terugkeerbeleid.
Het is half zes 's ochtends. De vader van Daan en Lotte kijkt gespannen door de kieren van het gordijn naar buiten. Zouden ze vandaag komen of niet?
Zijn blik glijdt door de kamer. Daan en Lotte slapen nog, maar hij kan zien dat zijn vrouw wakker is. Ze ligt met haar ogen open te wachten en luister. Dan snijdt het licht van autokoplampen door het schemerduister. Drie auto's stoppen, portieren slaan dicht.
De vader van Daan en Lotte slikt, maar zijn mond is kurkdroog. “Maak de kinderen wakker,” fluistert hij tegen zijn vrouw. Ze staat op en begint de kinderen zachtjes wakker te maken. Lotte is gelijk wakker, maar Daan stopt zijn duim in zijn mond en trekt de deken over zijn hoofd.
Op de gang klinken zware voetstappen en Lottes hart bonkt in haar keel. Dan wordt er kort op de deur geklopt. Hun deur! Gelijk zwaait de deur open en zes, zeven agenten stappen de kamer in.
Daan schiet overeind en staart niet-begrijpend naar de zwart met gele uniformen. “We hebben toestemming om jullie mee te nemen. Vijf minuten om je spullen te pakken.”
Lotte zit verstijfd op de rand van het bed. Haar moeder begint te huilen en tilt Daan op. Lottes vader probeert wanhopig op de agenten in te praten, maar wordt overstemd door Daan, die begint te gillen.
“Opschieten,” zegt één van de agenten tegen Lotte. Ze weet dat ze haar tas moet pakken die onder haar bed ligt. Maar ze kan niet in beweging komen.
Op de gang gaan de deuren één voor één open: de buren zijn gealarmeerd door het tumult. Sommigen huilen, maar de meesten zwijgen en kijken schuw naar de politie, niet wetend of ze nou verdrietig moeten zijn of opgelucht dat het niet hun beurt is.
Als door een waas loopt Lotte de kamer uit.
Verderop staat Lottes beste vriendin. Maar als ze probeert om dichterbij te komen, wordt ze teruggeduwd door een agent. Lottes ogen zoeken die van haar vriendin, wetend dat ze elkaar na dit moment nooit meer zullen zien. Haar vriendin begint te huilen en rent terug haar kamer in.
De moeder van Daan en Lotte staat nog steeds in de kamer, met Daan in haar armen. Ze wil niet mee. Twee agenten pakken Daan van haar af. Hij probeert zich uit alle macht los te spartelen en begint te krijsen. Lottes moeder krijgt handboeien om en wordt meegenomen. Stil loopt Lotte met een andere agent mee en kan nog net zien hoe haar moeder in een geblindeerde auto moet stappen.
Lotte, Daan en hun vader worden in een busje gezet.
Haar tas staat nog steeds onder haar bed, in haar kamer, waar ze niet meer terug zal komen.

---

Dit is geen verhaal van vroeger. Het is een verhaal van nu. Het had vorige week gebeurd kunnen zijn. Het zou morgen, maandagochtend 2 mei 2016, kunnen gebeuren.

Het is ook geen verhaal dat zich ergens anders, ver weg, afspeelt. Het gebeurt hier, in Nederland. Eén van de plekken waar dit gebeurt ligt op minder dan vijftien kilometer hier vandaan.

Maar de kinderen heten geen Daan of Lotte. Als de kinderen Daan of Lotte hadden geheten, dan was er verontwaardiging geweest, hadden de kranten er bol van gestaan, was er een deskundige bij De Wereld Draait Door komen praten en dan waren er vast en zeker Kamervragen over gesteld.
Nu is er alleen maar een verstikkende stilte, want de kinderen heten geen Daan of Lotte.
Ze heten Madjid, Zora, Anwar of Maryam. Ze heten Armin, Zishan, Lusine of Angela. Hoeveel namen moet ik nog noemen?
Het zijn de kinderen in de gezinslocaties.

In Nederland leven ruim duizend vluchtelingenkinderen met hun ouders in gezinslocaties. Ze groeien hier op, ze gaan hier naar school, ze spreken de taal net zo goed als jij en ik, ze hebben hier hun vrienden en vriendinnen.
Maar volgens de Nederlandse staat kunnen deze kinderen niet hier blijven. Ze zijn uitzetbaar, want wij hebben hier een terugkeerbeleid. Dat kille, klinische woord: terugkeerbeleid. Hoe dat er in het echt uitziet, heb je net gehoord in het verhaal van Daan en Lotte.

Deze constante dreiging van politie-invallen en arrestaties, van de daaropvolgende opsluiting in de ommuurde barakken van gezinsgevangenis Kamp Zeist, de angst voor uitzetting naar een land waar je niks van weet en waar je je niet thuis voelt, dit verdriet als je één van de achterblijvers bent en je vriendinnen één voor één ziet verdwijnen, dit is de dagelijkse realiteit voor Madjid, Zora, Anwar en Maryam. Voor alle kinderen in de gezinslocaties.

Volgens de DT&V, de Dienst Terugkeer en Vertrek, zijn deze kinderen en hun ouders 'verwijderbaar'. Zo staat dat letterlijk in hun dossiers.
Nou, staatssecretaris Dijkhoff, laat ik je dit zeggen: kinderen zijn niet verwijderbaar. Kinderen hebben een naam. En deze kinderen weten het zeker: ze blijven hier. Want ze horen hier.

Eind van deze maand gaan de kinderen uit de gezinslocaties de straat op en zullen ze protesteren tegen wat ze in de naam van het terugkeerbeleid wordt aangedaan.
Onder de noemer 'Geen kind aan de kant!' zullen ze op zes plekken in Nederland demonstreren: in Katwijk, Den Helder, Amersfoort, Emmen, Kamp Zeist en hier vlakbij, Gilze en Rijen.
En daar hebben ze jullie bij nodig. Alleen samen kunnen we zichtbaar maken wat niet gezien mag worden. Alleen als onze stemmen samen klinken, kunnen we de stilte rondom de gezinslocaties doorbreken. Alleen samen, in solidariteit.

En daarom roep ik jullie op: sluit je aan bij de demonstratie op 21 mei in Rijen. Of beter nog: kom mee met de demonstratietournee van 'Geen kind aan de kant!', waarvan de demonstratie in Rijen de aftrap is.
Aanstaande zondag, 8 mei, is er om 2 uur 's middags een bijeenkomst hier in Tilburg waar je meer info kan krijgen over de gezinslocaties, de demonstratietournee en de campagne. Op de website geenkindaandekant.nl vind je alle details over de bijeenkomst.

Dan heb ik nog een boodschap voor de ouders in de gezinslocaties. Ik weet dat veel van jullie bang zijn: doodsbang om de aandacht van de DT&V te trekken als je opkomt voor je eigen rechten, doodsbang dat dat invloed gaat hebben op je procedure. Maar laat je niet kapot maken. Laat je niet kapot maken door de DT&V en laat je niet kapot maken door je eigen angst. Bedenk je dat je al eerder sterk hebt gestaan in tijden van angst, onzekerheid, geweld en verdriet. Bedenk je dat het weinig zin heeft om zwijgend te wachten op een beslissing van de politiek, op een verandering in de regels, als die politiek het er tot nu toe alleen maar erger op heeft gemaakt.
Wij samen, wij kunnen dit veranderen. Sluit je aan bij de demonstraties: voor jezelf, voor je kinderen, voor elkaar.

Samen in solidariteit zullen we zeggen: zo is het genoeg geweest. Stap voor stap en onverzettelijk, zullen we het terugkeerbeleid met al z'n verschrikkingen afbreken en ervoor zorgen dat ieder kind in veiligheid en geborgenheid kind kan zien en hier kan opgroeien.

Geen kind aan de kant!

video van de speech hier: https://www.youtube.com/watch?v=IpttFLxWIeQ&feature=youtu.be