IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Zondagavond 17 juni is de Iraakse minister voor migratie, Duski, aangekomen 'in Nederland'. Doel: een goed gesprek met 'onze' minister van migratie. Onderwerp: hoe Iraakse vluchtelingen terug te krijgen naar Irak. Een kwestie van 'gezamenlijke verantwoordelijkheid', zo luidt het.

De minister uit het dictatoriale land is ongetwijfeld per luxe charter aangekomen in het 'democratische' Neederland en met alle egards en veel handen schudden verwelkomd door Leers persoonlijk. Het zal dinsdag en woensdag tussen hen gaan over 'samenwerking' om de 'terugkeer' van de Irakezen die voor hun leven vrezen te bewerkstelligen. Wat de Iraakse minister maandag allemaal in Neederland uitspookt, is een raadsel. Een toeristisch uitje naar Madurodam of een bezoekje aan Beatrix voor een banket en een borrel? Wie zal het zeggen. Vanaf dinsdag moet het in elk geval gaan over 'steun' aan mensen die 'zelf terug willen keren', zo luidt het verbloemde overleg over deportaties.

Uiteraard wil en kan niemand terug en dat weten de beide 'heren' best. Dus wat nu? Hoe zal Leers zijn 'ambtsgenoot' ertoe bewegen zijn 'onderdanen' terug te nemen? Je zou denken, Irak zal ze graag terug willen, om ze vervolgens de afstraffing te geven die ze vrezen. Executies zijn er aan de orde van de dag en de galg is een geliefd instrument. En als dat niet de doodsoorzaak wordt van de beoogde deportees, dan is het wel iets anders in het land van de collega van Leers. Check hier de online body count voor Irak. Of, en dat zou een hoop geld aan gedwongen 'terugkeer' schelen: de zelfmoord van menig vluchteling die nog liever hier het leven laat dan in Irak.

Maar de laatste tijd werkte Irak tot ergernis van Leers dus niet erg mee en dat moet als het aan Gerd ligt nu snel veranderen. Het gevolg van de dwarse houding van Irak was namelijk dat al die weigerende Irakezen niet meer netjes uit het zicht van de bevolking konden worden opgesloten in een detentiecentrum. Ze belandden op straat en bezorgden samen met vluchtelingen uit andere landen waar je liever niet bent, zoals Iran, Somalië, Eritrea, Afghanistan, Ethiopië en Soedan, het landje van Oranje een slechte naam door een tentenkamp op te zetten in Ter Apel. Een tentenkamp dat overigens geen steun kreeg van het Rode Kruis en ook dat is alweer een blamage optima forma!

Voor de duidelijkheid hier de cijfers van UNHCR van vandaag, 18 juni 2012, onder andere over aantallen vluchtelingen uit: Afghanistan (2,7 miljoen), Irak (1,4 miljoen), Somalië (1,1 miljoen), en Soedan (500.000). Iran, een land waar martelingen en executies ook al aan de orde van de dag zijn, komt vreemd genoeg niet voor in de top van dit lijstje van UNHCR dat melding maakt van een 'recordaantal van 800.000 mensen die in 2011 gedwongen werden de grens over te vluchten'.
Hoe dan ook, in al die landen is ongetwijfeld ook een ambtsgenoot voor Leers te vinden om mee aan tafel te gaan zitten om deportaties te bespreken. Want die tentenkampen in het Neederlands landschap zijn de lokale bestuurders, zoals de burgemeester van Vlagtwedde, een doorn in het oog. Telkens weer moet de politie eropaf om tenten af te pakken van nieuwe kampeerders die zonder geld op straat zijn gezet en om hen boetes uit te delen die ze niet betalen kunnen. Lastig allemaal. Wat doen al die mensen hier toch?

Tentenkampen opzetten dus. Om duidelijk te maken dat ze geen kant op kunnen. Na een slordige drie weken tentenkamp Ter Apel van 8 tot 23 mei liet Neederland zien waar het groot in is: het zogenaamd uit humanitaire overwegingen ontruimen van het tentenkamp, zogenaamd uit zorg voor de gezondheid van de in het kamp bivakkerende vluchtelingen en zogenaamd uit zorg voor brandgevaar omdat er op dat kleine stukje grond zoveel tenten stonden. De ware reden was natuurlijk het zo snel mogelijk onder de veengrond schuiven van de moedige actie van al die vluchtelingen zodat ze weer snel in de onzichtbaarheid zouden verdwijnen.

Wat de meeste Neederlanders niet te zien en te horen kregen was de zware druk die werd uitgeoefend op de Irakezen om voor drie weken opvang te 'kiezen' tot de komst van 'hun' minister, de angst van de Afghanen voor deportatie die hen noopte het tentenkamp tijdig te ontvluchten, het geweld door ME en aanhoudingseenheden tegen de mensen die weigerden te vertrekken, voor een aantal van hen met een whiplash of hersenschuddingen tot gevolg. Ook horen we niet hoe de mensen nu in de AZC's en vrijheidsbeperkende locaties worden behandeld. De slechte medische zorg, gelijk aan die in de detentiecentra, die bestaat uit paracetamol en je bek verder houden. Het gedwongen dagelijks te stempelen (voor Somali's), het verbod de gemeente waarin mensen geplaatst waren te verlaten op straffe van een leven op straat zoals velen dat al jaren hebben geleid. Chantage is het wondermiddel van Neederland om mensen 'vrijwillig' te doen vertrekken, telkens weer. Tal van organisaties werken mee aan dit beleid door 'steun' bij dit vertrek aan te bieden in de wetenschap dat er van vrije keuze geen sprake kan zijn. IOM, vluchtelingenwerk, kerkelijke organisaties, humanitaire organisaties...

De cel in of leven op straat vs. deportatie of 'vrijwillige' terugkeer. Leers doet niet onder voor zijn tirannieke ambtsgenoot Duski. Hij lijkt alleen wat vriendelijker en de stelselmatige klopjacht wordt weggewimpeld met de vlag der democratie.
Wat is een mensenleven waard? Geld voor gevangenissen en geweld. Meer niet. Tenminste, als je vluchteling bent. En die vluchteling heet zodra hij of zij asiel aanvraagt ook al lang niet meer een ontheemde vluchteling te zijn maar asielzoeker, een betiteling die in de loop der tijd een negatieve klank heeft gekregen dankzij jaren van hetze door onderverdeling in zogenaamde 'economische vluchtelingen' en 'politieke of humanitaire vluchtelingen' . Hun leven is niets waard, tenzij ze geld in het laatje brengen. Nee, de levens van de ministers, díe zijn wat waard. Hoge salarissen. Bewaking. Dure huizen. Privé jets.

Woensdag zullen Leers en Duski zij aan zij een persconferentie geven. Dat moment is een vonnis voor de Irakezen. Als Leers zijn zin krijgt een doodvonnis. Daarna gaat Leers weer over tot de orde van de dag. Hij heeft een drukke agenda namelijk, kijk maar. De minister van Irak zal intussen met dezelfde mooie chartervlucht naar zijn land teruggaan met een koffer vol souvenirs. Volgen een maandje later vanaf Rotterdam Airport de eerste Irakezen geboeid, gekneveld en mishandeld per Frontex deportatiecharter? Leers zou zich mogen feliciteren met behaald resultaat. Het zou een goed idee kunnen zijn om hem uit te nodigen in een volgend tentenkamp om daarover eens een hartig woordje te wisselen. Hij heeft daarvoor een formulier op zijn website.

Maar misschien kun je maar beter doen alsof je een collega moordenaar bent, als je een afspraak wilt met die man...

Joke Kaviaar, 18 juni 2012