IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

[english below]

Uit een wetenschappelijk onderzoek met een representatieve steekproef van 1400 mensen in de VS en het VK, blijkt iets bijzonders: de meeste mensen willen in grote lijnen wat wij willen. 74 tot 80% wil een economisch eerlijke en milieuvriendelijke wereld. 52 tot 54% wil de macht terug nemen die overheden hebben opgeëist, waarmee zij onze bewegingsvrijheid inperken, en onze data en ons gedrag in de gaten houden.

Bovendien is er een grote minderheid van 36-40% die het eerste doel (eerlijk & milieuvriendelijk) wil bereiken door het samenwerken van gemeenschappen in plaats van overheden. Even opvallend is wat mensen dénken dat de meeste mensen willen: ‘terug naar normaal.’ Terwijl maar 21 tot 26% dat wil! En wat ze denken dat er daadwerkelijk gaat gebeuren: ‘terug naar normaal’. Of misschien een eerlijke economie en een milieuvriendelijke wereld – maar dan met een autoritaire overheid.

Over het algemeen denken mensen dat de mening die zij zelf hebben, veel meer voorkomt dan daadwerkelijk zo is. Maar hier is het tegenovergestelde aan de hand: de daadwerkelijke meerderheid denkt dat hun mening in de minderheid is. Dit wordt wel “pluralistische onwetendheid” (‘pluralistic ignorance’) genoemd. De oorzaak? De ondervertegenwoordiging van de meerderheidsmening, en de oververtegenwoordiging van minderheidsmeningen, in het publieke debat en in de media.

Dit is nogal problematisch. Op de lange termijn hebben mensen namelijk de neiging om hun houding of gedrag aan te passen in de richting die zij denken dat de heersende mening is. Hierdoor kan 'terug naar normaal' dus meer worden geaccepteerd in de toekomst. En niet omdat mensen dit ook echt wilden, maar omdat ze het gevoel hadden dat het onvermijdelijk was. Omdat ze de denken dat anderen dat willen. Het gevolg is dat de daadwerkelijke voorkeuren van mensen niet of nauwelijks politieke uiting krijgen. In de open vragen die bij het onderzoek werden gesteld, kwam ook een algemene angst naar voren over anderen. En een zorg dat de eigen verlangens ongewoon waren, of zelfs afwijkend. Hieruit blijkt een tegenovergestelde van ‘empowerment’ om je eigen toekomst vorm te geven. In plaats daarvan wordt de toekomst gezien als gecreëerd door ongespecificeerde anderen.

Dit effect was het sterktst bij de toekomst die de meeste mensen wilden: een combinatie van eerlijkheid, duurzaamheid, en autonomie. Dat zag men tegelijkertijd als de meest onwaarschijnlijke toekomst! Voorzover eerlijkheid en duurzaamheid voor mogelijk werden gehouden, werd er verwacht dat dat gepaard zou gaan met een autoritaire overheid. De Amerikaanse deelnemers dachten bovendien dat autonomie waarschijnlijker was bij een 'terugkeer naar normaal' dan een autoritaire overheid (de Britse deelnemers leek het even waarschijnlijk).

Dit verklaart hoe mensen die voor autonomie zijn naar een terug naar normaal' kunnen leunen. En hoe mensen die voor eerlijkheid en duurzaamheid zijn naar een autoritaire overheid kunnen leunen. Omdat ze beiden denken dat de combinatie autonomie + eerlijk&duurzaam niet kan, ook al willen ze dat allebei graag. Nou waren het vooral mensen op centrum-links en links die een eerlijke en duurzame toekomst voor ogen hadden, en interesseerde veel mensen op rechts dat weinig. Maar echte oppositie tegen zo’n progressieve toekomst was er alleen van extreemrechts, en dan alleen in het scenario waarin dat werd gecombineerd met autonomie (in plaats van een autoritaire overheid). Op deze manier kunnen mensen die het eigenlijk met elkaar eens zijn dus tegen elkaar worden uitgespeeld. En dit door hen er van te overtuigen dat (1) bijna niemand anders wilt wat ze eigenlijk het liefst willen, (2) dat dat toch niet gaat gebeuren. Het gevolg is een soort 'strategisch stemmen', waarin niemand krijgt wat ze willen. Een scenario waarin, zo blijkt op veel plekken, extreem-rechts ook nog eens flink groeit als ‘verdedigers van de vrijheid’! Terwijl ze zo autoritair zijn als de pest! Terwijl ze dus als enige hard gekant zijn tégen de meerderheidsmening, die voor vrijheid is!

Of ja, krijgt niemand wat ze willen? Staat en kapitaal krijgen wat ze willen! Het is volledig in het belang van kapitalisten dat de meerderheid niet weet dat de meerderheid vóór een economisch eerlijke en milieuvriendelijke wereld is. Het is volledig in het belang van de overheid, dat de meerderheid niet weet dat de meerderheid voor autonomie is, en daarmee een inperking van overheidsmacht. En het is al helemaal in het belang van beide, dat we niet weten dat een grote minderheid de staat opzij wil schuiven en door samenwerkende gemeenschappen die eerllijke, milieuvriendelijke, autonome wereld willen bereiken. Nee, ze willen dat we denken dat we alleen staan. Dat we raar zijn.

WAT BETEKENT DIT VOOR ONZE STRATEGIE?

Wat kunnen we hieruit concluderen? Ik zou zeggen het volgende. Het is tijd om de nadruk te verleggen van de ideeënstrijd; naar het cultiveren van zelfvertrouwen en zelforganisatie onder de vele mensen die in principe al overtuigd zijn; naar het opbouwen van de nieuwe wereld die de meeste mensen willen.

Dit kan op veel verschillende manieren, en essentieel er aan is vooral dat het iets is dat je langere tijd kan volhouden. Het gaat dan namelijk niet meer vooral om het droppen van een goed idee of mooi inzicht, het aangaan van een discussie of keihard bekritiseren, maar op het daadwerkelijk opbouwen van het leven dat je wil. Onze politiek wordt zo noodzakelijk meer een soort beroep, dan een hobby die je er even naast doet. Meer een algemene richting in je leven, dan een subculturele interesse.

Denk daarbij aan daadkrachtige netwerken van wederzijdse hulp. Voedsel verbouwen, producten produceren, zorg dragen voor onze lichamen en geesten. Denk aan een slim, daadkrachtig en effectief anti-fascisme. Aan de verspreiding, training en toepassing van effectieve actie-tactieken. Aan de overdracht van kennis van de ene generatie naar de andere, zodat de nieuwe generatie niet continu het wiel opnieuw moet uitvinden en de oude niet vastroest. Dit soort dingen gebeuren ook al tot op zekere hoogte, dus ook hierin staan we niet alleen. Denk aan organisaties als Vloerwerk en de Bond Precaire Woonvormen, waarmee we machtsverhoudingen veranderen op onze werk en woonplek. Tactieken als kraken, en het uitbouwen van mooie projecten vanuit kraakpanden. Permacultuurprojecten en voku’s. En/of het opzetten en ondersteunen van bedrijven in handen van werkers en kleine boeren, zoals (gebeurd met) De Vrije Markt. Verzin vooral zelf iets. De kern is: geen woorden maar daden, niet lullen maar poetsen.

Want we hebben het debat grotendeels al gewonnen. Onze grootste focus hoeft dus niet te liggen op het overtuigen van mensen dat een eerlijke economie, duurzaamheid, autonomie en gemeenschap goede ideeën zijn. Meer dan genoeg mensen zijn het hier al mee eens, om het in de praktijk gaan brengen. Alleen extreem-rechts is hier echt op tegen. Natuurlijk zal er, terwijl we onze idealen in de praktijk brengen, altijd noodzaak zijn tot discussie, het verspreiden van goede ideeën en ‘beste praktijken.’ Ook is het goed tijdens concrete activiteit te blijven wijzen op onze grootse idealen en utopische doelbeelden. En bepaalde symbolen daarbij te gebruiken. Maar dat is iets heel anders dan het idee dat zoveel activisme en radicale politiek drijft, namelijk bewustzijnsvorming van de problemen in de wereld en de theoretische alternatieven daarvoor. Ontzettend veel mensen zijn al behoorlijk bewust. Het ontbreekt vooral aan handelen, en aan concrete handvaten om dat te doen.

De meeste mensen weten alleen niet dat de meeste mensen voor eenzelfde vrije, duurzame, eerlijke en gemeenschappelijke toekomst zijn. Ze denken dat ze alleen staan, dat ze raar zijn. Staat, kapitaal en hun media zullen mensen niet laten weten dat dit niet zo is. Het is in hun belang om mensen hierover onwetend te houden. Dus moeten we dit punt centraal maken in onze communicatie. We zijn niet raar, we staan niet alleen. Mensen willen een eerlijke economie, duurzaamheid, autonomie én gemeenschap – het enige obstakel is de macht van staat en kapitaal, en de gebrekkige organisatie en het ontbrekende zelfvertrouwen van mensen. Hiermee bevechten we ook de neiging voor mensen om hun daadwerkelijke verlangens te begraven, en hun mening aan te passen naar de door staat en kapitaal gesponsorde minderheidsmeningen.

En er is nog een andere, misschien nog wel belangrijkere reden, dat mensen hun verlangens begraven en hun mening aanpassen: ze geloven niet dat het gaat gebeuren. We moeten daarom het daadwerkelijk bouwen van een eerlijke en duurzame economie, autonomie en gemeenschap centraal stellen in ons politieke werk. Door eerlijk, duurzaam en autonoom te zijn binnen autonome samenwerkende gemeenschappen, laten we zien dat dit daadwerkelijk mogelijk is. Laat de werkelijkheid ons sterkste argument zijn.

Ten slotte moeten we, terwijl we dit doen, tegelijkertijd de verdediging van onze projecten voorbereiden. Tegen diegenen die eerlijkheid, duurzaamheid, autonomie en gemeenschap haten: extreem-rechts, en de facties van staat en kapitaal die fascisme zullen steunen om aan hun macht vast te houden. De geschiedenis staat vol van voorbeelden hiervan. Dit moet bij elk project, hoe lief ook, af en toe in ons hoofd zitten: wat als de overheid tegen ons optreedt? Wat als fascisten ons aanvallen? Dit moeten we niet overlaten aan een kleine groep anti-fascistische experts, al kunnen zij hierin zeker een centrale rol vervullen. Let hierbij wel op niet paranoïde te worden en je af te sluiten van de buitenwereld. Want dat contact, dat interesseren van en samen werken met de wereld buiten je project is juist onze grootste kracht. Tegen repressie en fascisme, én om die wereld daadwerkelijk te veranderen. Laten we de geschiedenis niet herhalen. De toekomst is van ons allemaal!

Bronnen:

- Het onderzoek: “Losses, hopes, and expectations for sustainable futures after COVID.” Lewandowsky, S. Facer, K. Ecker, U.K.H. In: Humanities and Social Sciences Communications volume 8, Article number: 296 (2021). Te lezen via https://www.nature.com/articles/s41599-021-00961-0

- Voor een goed boek over het historische en hedendaagse gevaar van contra-revolutie en fascisme, zie ‘Counter-Revolution: The Rise of the Global Far Right’ door Walden Bello.

________________________________________________________________________________________________________________

[quick english translation:]

WHAT DO PEOPLE WANT AFTER COVID? AND WHAT DOES THIS MEAN FOR OUR STRATEGY?

A scientific study with a representative sample of 1,400 people in the US and UK reveals something unusual: most people broadly want what we want. 74 to 80% want an economically fair and environmentally friendly world. 52 to 54% want to take back the power that governments have claimed, limiting our freedom of movement, and monitoring our data and our behavior. In addition, there is a large minority of 36-40% who want to achieve the first goal (fair & environmentally friendly) by working together with communities instead of governments. Equally striking is what people think most people want: 'back to normal.' While only 21 to 26% want that! And what they think will actually happen: 'back to normal'. Or maybe a fair economy and an environmentally friendly world – but with an authoritarian government.

In general, people think that the opinion they have themselves is much more common than it actually is. But here's the opposite: the actual majority thinks their opinion is in the minority. This has been referred to as “pluralistic ignorance”. Cause? The under-representation of the majority opinion, and the over-representation of minority opinion, in the public debate and in the media.

This is quite problematic. In the long run, people tend to adjust their attitude or behavior in the direction they think is the prevailing opinion. This means that 'back to normal' can be more accepted in the future. And not because people really wanted it, but because they felt it was inevitable. Because they think others want it. The result is that people's actual preferences are hardly expressed politically, if at all. The open-ended questions posed in the survey also revealed a general fear of others. And a concern that one's own desires were unusual, or even deviant. This shows the opposite of empowerment to shape your own future. Instead, the future is seen as created by unspecified others.

This effect was strongest with the future most people wanted: a combination of honesty, sustainability, and autonomy. At the same time, this was seen as the most improbable future! As far as fairness and sustainability were thought possible, this was expected to be accompanied by an authoritarian government. The US participants also thought that autonomy was more likely in a 'return to normal' situation than an authoritarian government (to the British participants this seemed equally likely).

This explains how people who are for autonomy can lean towards a 'back to normal'. And how people who are for fairness and sustainability can lean towards an authoritarian government. Because they both think that the combination of autonomy + fair & sustainable is not possible, even though they both want it. Well, it was mainly people on the center left and left who envisioned a fair and sustainable future, and many people on the right didn't care that much. But real opposition to such a progressive future was only from the far right, and only in the scenario where it was combined with autonomy (rather than an authoritarian government). In this way, people who actually agree with each other can be played off against each other. And this by convincing them that (1) hardly anyone else wants what they actually want most, (2) that it won't happen anyway. The result is a kind of 'strategic voting', where nobody gets what they want. A scenario in which, as it turns out in many places, the extreme right also grows considerably as 'defenders of freedom' While they are authoritarian as fuck! While they are the only ones who are strongly opposed to the majority opinion, which is for freedom!

Or well, does nobody get what they want? State and capital get what they want! It is entirely in the interests of capitalists that the majority do not know that the majority is in favor of an economically fair and environmentally friendly world. It is entirely in the interest of the government that the majority does not know that the majority is in favor of autonomy, and thus a curtailment of government power. And it is certainly in the interest of both that we do not know that a large minority wants to push the state aside and by cooperating communities who want to achieve a fair, environmentally friendly, autonomous world. No, they want us to think we're alone. That we're weird.

WHAT DOES THIS MEAN FOR OUR STRATEGY?

What can we conclude from this? I would say the following. It's time to shift the emphasis from the battle of ideas; to cultivate self-confidence and self-organization among the many people who are already convinced in principle; toward building the new world that most people want.

This can be done in many different ways, and the main thing is that it is something that you can sustain for a longer period of time. It is then no longer mainly about dropping a good idea or insight, entering into a discussion or harshly criticizing, but about actually building the life you want. Our politics thus necessarily becomes more of a kind of profession than a hobby that you do on the side. More of a general direction in your life, than a subcultural interest.

Think of effective networks of mutual aid. Growing food, producing products, taking care of our bodies and minds. Think of a smart, decisive and effective anti-fascism. To the dissemination, training and application of effective action tactics. On the transfer of knowledge from one generation to another, so that the new generation does not have to constantly reinvent the wheel and the old does not get stuck. These kinds of things already happen to a certain extent, so we are not alone in this either. Think of organizations such as Vloerwerk and the Bond Precaire Woonvorm, with which we change the balance of power at work and where we live. Tactics such as squatting, and developing beautiful projects from squats. Permaculture projects and vokus. And/or setting up and supporting businesses owned by workers and small farmers, such as (happened with) De Vrije Markt. Come up with something yourself. The core is: no words but deeds, put your money where your mouth is.

Because for the most part we have already won the debate. So our main focus does not have to be on convincing people that a fair economy, sustainability, autonomy and community are good ideas. More than enough people already agree with this, to put it into practice. Only the extreme right is really against this. Of course, as we put our ideals into practice, there will always be a need for discussion, the dissemination of good ideas and "best practices." It is also good during concrete activity to keep pointing out our grandiose ideals and utopian goals. And use certain symbols. But that is very different from the idea that drives so much activism and radical politics, namely awareness-raising about the problems in the world and the theoretical alternatives to them. A lot of people are already quite aware. There is a lack of action, and of concrete tools for taking action.

Most people just don't know that most people are for the same free, sustainable, fair and common future. They think they're alone, that they're weird. State, capital and their media will not let people know that this is not the case. It is in their interest to keep people ignorant about this. So we need to make this point central to our communication. We are not weird, we are not alone. People want a fair economy, sustainability, autonomy and community – the only obstacle is the power of the state and capital, and the flawed organization and lack of self-confidence of people. In doing so, we also fight the tendency for people to bury their real desires, adapting their opinions to the state and capital sponsored minority opinions.

And there's another, perhaps more important, reason that people bury their desires and change their minds: they don't believe it's going to happen. We must therefore put the actual building of a fair and sustainable economy, autonomy and community at the heart of our political work. By being fair, sustainable and autonomous within autonomous collaborative communities, we show that this is actually possible. Let reality be our strongest argument.

Finally, while doing this, we must also simultanously prepare the defense of our projects. Against those who hate fairness, sustainability, autonomy and community: the far right, and the factions of state and capital that will support fascism to hold on to their power. History is full of examples of this. This should be in our heads every now and then with every project, no matter how sweet and cuddly: what if the government takes action against us? What if fascists attack us? We should not leave this to a small group of anti-fascist experts, although they can certainly play a central role in this. Be careful not to become paranoid and to cut yourself off from the outside world. Because that contact, that interest in and working together with the world outside your project is precisely our greatest strength. Against repression and fascism, and to actually change that world. Let's not repeat history. The future belongs to all of us!

Sources:

- The study: “Losses, hopes, and expectations for sustainable futures after COVID.” Lewandowsky, S. Facer, K. Ecker, U.K.H. In: Humanities and Social Sciences Communications volume 8, Article number: 296 (2021). Read at https://www.nature.com/articles/s41599-021-00961-0

- For a good book on the historical and contemporary dangers of counter-revolution and fascism, see “Counter-Revolution: The Rise of the Global Far Right” by Walden Bello.