IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 23/05/2012 - 16:41

"Dinsdag keerde de delegatie van Irazeken terug uit Den Haag waar ze het gesprek hadden met Leers. Hij gaf hen de keuze; of ze konden naar een asielzoekerscentrum, of ze konden tot 15 juni in het kamp blijven. Die dag komt de Iraakse minister naar Nederland en vindt er een overleg plaats over de vraag of terugkeer toch wordt toegestaan voor deze groep Iraki's. Als de minister zou toestaan dat ze terugkwamen, werden ze uitgezet, zou de Irakese minister daar niet mee instemmen dan zouden zij voor onbepaalde tijd een verblijfsvergunning krijgen.

"De groep Iraki's heeft daarover gestemd en de uitkomst was: blijven in het kamp, waarbij een van de Iraki's tegen me zegt: 'hier worden we opgevangen door echte Nederlanders.' Laat in de avond, ik denk om een uur of tien, ontstaat er onrust in het kamp. Op dat moment wordt de hele groep Iraki's uit het kamp bijeen geroepen en legt de woordvoerder uit wat er aan de hand is. Zoals het mij vertaald is, had de woordvoerder een bericht van kamerlid Sharon Dijksma (PvdA), misschien per sms, gekregen met de mededeling dat wanneer de Iraki's (of hele groep?) niet naar binnen zouden gaan er de volgende dag tot ontruiming zou worden overgegaan. Op dat moment breekt de pleuris uit. Heel veel ruzie en discussie, overleg na overleg. De groep komt bijeen en deelt zich op in kleinere groepen, om erover verder te praten. De groep is volkomen uit elkaar aan het vallen. De spanningen lopen zodanig op dat er zelfs barricades worden opgericht met pallets en emmers met glas om mee te gooien. Mensen lopen heen en weer en het is nu duidelijk dat de groep zich in tweeën begint te splitsen. Heel merkbaar hoe de spanning aan het oplopen is. Je kent ondertussen de lichaamshoudingen van de mensen en je ziet dat er mensen uit de groep weggehaald worden, omdat ze te boos zijn, buiten de groep gekalmeerd worden, en weer terug het overleg ingaan.

15 juni
"De groep speelt een heel belangrijke rol bij de Iraki's; er vindt voortdurend overleg plaats, mensen lopen weg, en komen dan weer bijeen. Mensen die het niet eens zijn met het besluit naar binnen te gaan zeggen: het is de groep, de groep samen beslist. Als de meerderheid zegt naar binnen, dan ga je naar binnen. Maar deze beslissing is totaal anders dan een normale meeting met een grote groep, dit gaat over leven en dood. Iemand zegt: '15 juni zien wij als de dag van onze begrafenis.'

"Na het bericht van Dijksma en de discussies verzamelt men zich voor de hekken van het IND, waar het op een schreeuwen uitloopt met veel misbaar en 'alla akbar' geroep. Het dreigt uit de hand te lopen aan de lichaamshouding van mensen te zien, zo hangt de angst in de lucht. Ouderen proberen in deze hectiek de rust te bewaren. De ouderen spelen duidelijk een grote rol, hen wordt door de jongeren ook vaak advies gevraagd. Zij lopen van groep naar groep, en kalmeren de boel, door handgebaren armen om schouders en rustig op ze in te praten.

"In het tumult rijden veel auto's van Iraki's op en neer met piepende banden het kamp uit. Tegelijk zijn er mensen die hun spullen pakken en te voet vertrekken. Op dat moment zeggen de Nederlanders op het kamp, nu het kamp in, anders komt de smeris. De woordvoerder loopt constant in en uit bij ind/coa, telkens als hij terugkomt begint een nieuwe vergadering.

"Vanaf woensdagmorgen zijn toch nog enkele vrouwen en kinderen naar het kamp toe gesmokkeld, zodat ze nog even met hun man kunnen praten of familie zien, dat is mijn interpretatie. Op dat moment dreigde de ontruiming. Voor die tijd was het niet nodig, maar nu kwam het er op aan. Voorheen was het kamp een demonstratie en nu werden de mensen bang. Mensen willen bijeen zijn, en de kans bestaat dat deze keer er wél een oplossing wordt geboden.

"Ook de mensen die bij het kamp betrokken zijn, moeten door meerdere sloten om het kamp te bereiken. Ze zijn gehuld in grote gewaden, niet omdat ze die normaal dragen, maar omdat je door de sloot kon lopen zonder dat het opviel en je niet kon worden tegengehouden. Een komisch gezicht.

Smokkelen
"Smokkelen om 10 uur in de ochtend: een peuter wordt me in handen geduwd en de gozer die haar bracht is nat en bedekt met strohalmen. Alle wegen zijn door de smeris afgezet, en dus moest hij door de velden en sloten om het kamp te bereiken. Net de padvinderij.

"De peuter is heel angstig, en wil eerst terug naar degene die haar had gebracht. We proberen de kleine chocomel te geven maar ze is te bang. Op dat moment verzamelt iedereen zich voor de poort, gereed om bij de IND naar binnen te gaan. In de Irakigroep onstaat er ruzie over de vraag wel of niet naar binnen te gaan. De kleine wil nog steeds niks aannemen, ze is bang, toen naar de keuken gelopen om haar iets zoets te geven toen kwam ** op me af en sloeg me op schouder: 'de kleine, de kleine'. Toen stond pappa voor onze neus, en achter pappa stond mamma. Dat weerzien was heftig. Bij het hek was intussen tumult ontstaan. De groep Iraki's is opnieuw verdeeld over de vraag, wel of niet naar binnen.

"We worden de hele tijd aangeklampt met vragen: waar is de dokter, we kregen verhalen te horen. De sfeer was chaotisch, we weten zelf ook niet hoe we de mensen kunnen helpen, of het goed is om naar binnen te gaan, we zijn zelf ook bang dat we naar dode mensen zitten te kijken, die naar Irak worden teruggestuurd en daar vermoord. Alles loopt door elkaar, en iedereen wil m'n nummer, en iedereen knuffelt me nog. Uiteindelijk werd de groep het eens en keerde de rust terug. Er werd wat voor het hek rondgehangen.

"Een oudere man (bapa) liep altijd fluitend door het kamp, op het melodietje van de 'verpleegsterscene' in Kill Bill. Toen iedereen rustig werd, begon hij een deuntje te fluiten, en ik doe mee. Anderen beginnen mee te fluiten en iedereen begon mee te klappen, want we gaan naar binnen en de kans bestaat dat het er mensen terug moeten naar Irak en daar vermoord gaan worden. Daarna lopen bappa en ik op elkaar af en geven elkaar een stevige knuffel, waarop de hele groep Mamma begint te roepen. Iedereen komt op me af en heb iedereen een knuffel gegeven, daarna werd Harry geroepen. De situatie was eigenlijk heel heftig, want ze lopen de dood in. We zijn in tranen. Iraki's komen ons geruststellen.

"Het duurde op een gegeven moment gewoon te lang. Het was teringheet op dat veld, zesentwintig graden en de mensen zitten er al vanaf 9 uur, omdat de afspraak met de IND was gemaakt om om 10 uur naar binnen te gaan. Mensen beginnen te dringen bij het hek, en ertussen staat een gezin met buggy met daarin twee kleine kids, die dreigen platgestampt te worden door de opdringende groep van Iraki's die het wachten zat zijn. Ik ga om de buggy staan, en heb de ouders gevraagd, en daarna gesmeekt om weg te gaan uit die massa, want de buggy wordt overlopen. Ze willen dat pertinent niet, want ze willen óók een asielaanvraag doen. Uiteindelijk gaan ze wel want de groep krijgt bijna lijfelijk mot, ze moeten wel.

"Ik ben daarna gaan rijden, ik weet niet veel meer van wat er bij het hek gebeurde, Antwerpen wel. De mensen moesten van mensen achter het hek weg. Mensen moesten in groepjes van twintig naar binnen. Mensen begonnen voor het hek groepjes te vormen. Toen ging de eerste groep staan. De pers verzamelde zich ondertussen voor het terrein: zij mocht het terrein niet op en mocht alleen van achter een sloot opnames maken. De Somaliërs gingen voor de sloot staan en begonnen te schreeuwen: 'Vrijheid, vrijheid.' Een aantal Iraniërs gingen erbij staan. Ondertussen mocht de eerste groep naar binnen. Toen viel er een stilte tussen de Iraki's. In de brandende zon heeft het nog twee, drie uur geduurd voordat de gehele groep naar binnenkon. Iemand vroeg of ze met de gehele groep in plaats van voor het hek in de brandende zon naar binnen mochten wachten en op het grasveld onder de bomen konden zitten in het asielszoekerscentrum.

"En toen ging het snel... Het zijn taferelen die je kent van beelden uit de Tweede Wereldoorlog, mensen werden afgeteld en naar het grasveld in het centrum geleid. Daarvandaan werden ze weer in kleine groepjes in rijtjes van drie en vier naar een loods geleid waar ze wellicht gegevens enzovoort moesten afgeven. Op een gegeven moment wilde W. afscheid nemen van een van de mensen. Een paar mensen moesten naar binnen en de bewaker opende het hek. W. gaf een knuffel door het hek maar kwam er met zijn arm tussen. Dat deed zeer. Hierdoor ontstond er tumult tussen de vrijwilligers en bewakers achter het hek. De bewaker deed hier heel laconiek over en zei dat het W.'s eigen schuld was. Had hij maar geen contact moeten zoeken met de mensen. De vrijwilligers spraken de bewaker er op aan. Opmerkingen als, heb je zelf een gezin, hoe zou jij je voelen als je uit een oorlogssituatie komt en dan in een land waar je veiligheid zoekt, dezelfde soort situaties meemaakt als opsluiting, controle en intimidatie. Een van de bewakers zei dat hij er niet minder om sliep. En straks lekker zou eten. Daarop begonnen te roepen naar de bewakers, vrijheid, vrijheid en de Iraki's juichden ze toe. In nog geen tien minuten werden toen alle Iraki's naar binnen geleid.

Ontruiming
"Ik heb al mijn spullen uit de auto gehaald, zodat ik weer een achterbank had, en ben gaan rijden. We hadden benzine nodig voor de generator. Heb iemand afgezet nét voor de afrastering van de politie was gekomen met twee jerrycans. Hij is de sloot overgedoken, en ik ging terug. Hij kwam terug, maar de jerrycans waren in beslag genomen. Maar we moesten opnieuw rijden. Ik heb geen idee waarvoor. Toen ik terugreed kwam ik een perskaart tegen met een vent eraan, en die heb ik ingeladen en we zijn samen het terrein opgereden, om te zien hoeveel bussen er stonden. We zagen zeker zes touringcars staan, maar konden niet verder kijken, en werden gesommeerd om via de achteruitgang weg te rijden. Door de perskaart konden we terug het kamp in. Daarna is het een beetje blurry. Ik vond mijn spullen terug naast de wasplaats en ben daar gaan eten en drinken. Ik zag dat er Iraki's waren die toch waren gebleven, en niet naar binnen gingen. Die moesten dus weg van het kamp. terwijl ik die mensen naar mijn auto stuurde, kwam de woordvoerder van de Iraki's vanachter het hek en riep me. Hij wilde iets tegen me zeggen. Hij zei, zorg dat jij en je mensen wegkomen, er wordt binnen twee uur ontruimd. Ik ben het kamp ingelopen en heb eerst de artsen gewaarschuwd, en toen de woordvoerders van de landen die er nog waren (De Afghanen waren de vorige nacht al verdwenen), en we zijn weer gaan rijden. We hoorden dat de ME was aangekomen en zijn terugescheurd en via de sloten naar de overkant van de weg gegaan, maar toen was het halve kamp al ontruimd. Ik ben nu er eigenlijk wel klaar mee."

De groepen:

Iraki's:
- Zijn erin geluisd
- Hun lot hangt grotendeels af van de Iraakse minister (die bekend staat om zijn geldlust)

Somaliërs:
- De brief was gericht aan de bewoners van kamp, maar werd overhandigd aan Iraki's. De groep van 18 Somaliërs van het eerste tentenkamp die in december werd opgesloten in vreemdelingenbewaring kreeg later meer dan duizend euro schadevergoeding p.p. omdat de bewaring onrechtmatig was geweest. Er was immers geen zicht op uitzetting, vond de rechtbank Groningen. Het hoger beroep dat de minister hierop instelde trok hij op het laatste nippertje in (zie eerdere berichten). Hij zei toen dat uitzetting in praktijk ‘moeilijk realiseerbaar’ was zodat hij de naar eigen zeggen al geboekte vluchten naar Mogadishu moest cancelen.

In zijn laatste brief over Somalië (22 mei aan de Tweede Kamer) doet de minister het voorkomen of de afspraken die hij met de TFG in Moga heeft gedwongen uitzetting wel weer mogelijk maken. De Somaliërs in VBL Vught beschikken echter over een bbc-radio opname waarin de TFG zelf zegt dat ze hier niet aan meewerken.(zie woordvoerders onder eerdere berichten, m.n. ‘what do we Somalians want’. (STIL)

Iritrea:

Etheopia:

Kurdistan:

Iran:

Afghanen (met uitzetrisico)

Soedan:

Azerbadjan: waren al in de nacht vertrokken vanwege het ontruimingsrisico.

Eritrea: ik ben aan het uitzoeken of die wel of niet zelfde situatie hebben als Iran, Irak, Somalië, Ethiopië waarbij de ambassades alleen reisdocumenten verstrekken als ze zelf aangeven vrijwillig te gaan.

Verdeel en heers:
Heel duidelijk is vanaf het begin door de autoriteiten de Iraakse groep het gevoel gegeven dat het hun actie was en dat ze alleen met hen wilden praten. Helaas deden de media eraan mee door vaak alleen het Iraakse deel van het verhaal te belichten. Sommige Iraki's waren ook bang dat hun zaak benadeeld zou worden door de anderen.

Er zijn twee kanten aan het verhaal: aan de ene kant kan je begrijpen dat de Iraki's zoiets hadden van: hee het is onze actie... en aan de andere kant kan je begrijpen dat de Somaliërs zoiets hadden van: hee het zijn onze tenten en facebookcontacten (2500) etc.

Ze zijn tegen elkaar uitgespeeld. Het kan zelfs zo zijn dat de Iraki's beloofd hebben dat ze het kamp ontruimen als ze tot een 'oplossing' komen. Het lijkt mij dat alleen Iraki's uit Bagdad en bepaalde andere gebieden enige kans maakten/ maken op een oplossing, behalve als natuurlijk alle onuitzetvaren een status krijgen... dus is het niet vreemd dat een deel van de groep het aanbod niet wilde accepteren. Ook was het natuurlijk een erg mager aanbod met groot risico dat straks NL en Irak een of andere uitzetdeal sluiten.

Burgemeester en brandweer
Het is absoluut onzin wat de burgemeester zegt want de woordvoerder vertelde hoe het er tijdens haar bezoek aan toe ging, ik meen vrijdag jl. en dat ze erg positief was over veiligheid e.d. Het was veel logischer geweest dat als er sprake was van een of andere brandgevaarlijke situatie daarover een verzoek of waarschuwing was gekomen, m.a.w. dat erover gepraat zou zijn. Het is iig een smoesje.

Ook toename van de aantallen... op zich begrijpelijk dat ze daar bang voor waren maar inmiddels was het aantal geslonken van 388 (als de Iraakse cijfers klopten..) naar 167 (als ik me niet vergis) en op het moment van ontruiming 117 blijkbaar.

w.v.
STIL"

Volgens de burgemeester van Vlagtwedde Leontien Kompier had het tentenkamp geen dag langer kunnen blijven staan. "De vrees voor veiligheid en gezondheid nam toe". Kompier wilde daarom niet wachten tot de uitspraak van een rechter in het kort geding dat morgenochtend om om 10.30 wordt behandeld door de rechtbank aan het Guyotplein 1 in Groningen De advocaten van de asielzoekers hopen dat de ontruiming alsnog onrechtmatig wordt verklaard door de rechter.

"We hebben meerdere inspecties laten uitvoeren", zei de burgemeester, "Uit onderzoek van de brandweer bleek bijvoorbeeld dat er acuut brandgevaar was. Daarom is tot beëindiging van het kamp besloten".

Terwijl eerder de brandweer al was langsgeweest en op hun advies er brandblusvoorzienningen zijn geregeld en het kamp werd geherorganiseerd zodat er voldoende vluchtwegen waren. Desondanks ariveerde de politie vanochtend vroeg met zestien ME-bussen en het nodige andere materieel in Ter Apel om de N366 die langs het uitzettingscentrum loopt af te zetten. De politie sluit het vluchtelingenkamp af om te voorkomen dat vluchtelingen of sympatisanten zich aan zouden kunnen sluiten bij de kampbewoners. Mensen die nog wilden komen om zich aan te sluiten of om hulpgoederen aan te bieden, werden tegengehouden. Ondanks de zware inzet van de politie is het toch gelukt om enkele opgesplitste gezinnen bij elkaar te brengen. Er is geen sprake van een ontruiming, meldt een woordvoerder van de politie nog op dezelfde woensdagmorgen.

Nadat een deel van de Iraakse groep (volgens een Somalische actievoerder twintig personen) het vertrekcentrum was binnengegaan, mocht niemand meer in of uit het kamp. Verschillende Iraki's en ook de Afghanen (met uitzetrisico), en mogelijk ook de Azerbeidjanen, waren al in de nacht vertrokken vanwege het ontruimingsrisico.

Het restant van het tentenkamp werd aan het eind van de middag omsingeld door de ME ondertussen was het superwarm op dat veld minima in de zon rond de 26 graden en mensen zaten daar al vanaf 9 uur, omdat de deal was, dat ze om 10 uur naar binnen zouden gaan.Daardoor gingen mensen dringen voor het hek,. De Somaliërs en Iraniërs weigerden te vertrekken, gingen op de grond zitten, scandeerden leuzen en zongen liederen.Een van de aanwezige verteld: "We schreeuwden: 'wij zijn mensen, wij zijn geen nummers', 'geef ons refugee rights', en: 'niemand is illegaal'". Toen de ontruiming begon, vertrok een deel van de asielzoekers, vermoedelijk 20 tot 50, alsnog vrijwillig. Enkele Eritrese en Ethiopische vrouwen namen alsnog het opvangaanbod aan. Dat ging soms met heftige emoties gepaard. Enkele mensen huilden en schreeuwden.

Ondertussen krijgt de politie water en ijsjes uitgedeeld, de asielzoekers zijn omsingeld, staan of zitten al uren in de zon en krijgen niets. Het is op dat moment in de zon minimaal rond de 26 graden in Ter Apel .

Terwijl de ME onzettend zijn best bleef doen om het zicht aan de toegestroomde pers te blokkeren door een persvak toe te wijzen waar deskundig de ME-bussen ervoor te parkeren. Feitelijk was tentenkamp Ter Apel de hele dag een verboden zone voor fotografen Motivering van de politie?: '(foto)pers zou spanning in tentenkamp tussen bewoners onnodig vergroten.' Volstrekte flauwekul natuurlijk. Een fotograaf twittert "Da's fijn. ME-busjes onttrekken de arrestatie van de Somaliers aan het zicht. Waarom mogen we dat niet zien?"

In totaal zijn 117 mensen opgepakt. Ze zijn overgebracht naar cellencomplex Hooghoudt, aan de Hooghoudtstraat in Groningen, net buiten de stad. Dat liet de politie weten tegenover persbureau Novum.

Onder de 117 arrestanten bevinden zich twee sympathisanten. De rest zijn Somalische en Iraanse asielzoekers die weigerden hun tenten op te breken