IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Begint juli zag Cuba misschien wel voor het eerst sinds de Cubaanse Revolutie van 1959 een grootschalige opstand tegen het Cubaanse regime en de slechte leefomstandigheden in het land, zowel door mismanagement van de Cubaanse overheid, als door de economische blokkades en imperialistische druk vanuit o.a. de Verenigde Staten. Hieronder twee statements over deze opstand, één vanuit anarchisten in Miami (dat niet ver van Cuba ligt en waar zich enige anarchisten uit Cuba in exil bevinden), een ander statement van de anarchistische groepering 'Taller Libertario Alfredo López' uit Havanna.

Statement over de opstand in Cuba
Door Black Rose Anarchist Federation / Rosa Negra Federaçión Anarquista Miami, vertaling door Tommy Ryan

De huidige situatie in Cuba begon in de nacht van 10 juli met berichten over spontane protesten in de stad Palma Soriano, in de provincie Santiago de Cuba. Mensen liepen met potten en pannen door de straten en protesteerden in a Cacerolazo. Er is al een tijd lang sprake van stroomuitval, voedseltekorten en van tijd tot tijd steekt een gezondheidscrisis de kop op.

Nu het aantal corona-infecties en de daarmee verbonden sterfgevallen sinds begin dit jaar stijgen, verschijnen er op internet berichten over wanhopige mensen die verstoken van enige hulp, thuis achterblijven om te sterven door een gebrek aan essentiële middelen in de ziekenhuizen. De bevolking van Cuba was in staat elkaar en de buitenwereld te informeren over het gebrek aan toegang tot voedsel en medicijnen, dat zij in lange wachtrijen stonden voor minimale en te dure goederen en langtijdig geïsoleerd zijn door het onvermogen van de staat om de samenkomende crisissen het hoofd te bieden. In de ochtend van de 11de juli verspreidde een golf van protesten zich over het gehele eiland, waarmee deze volksopstand de meest significante in decennia is.

Deze grote crisis waarmee het Cubaanse volk zich geconfronteerd ziet, wordt steeds groter. Deze is niet alleen het gevolg van de overheersing door de staat, maar ook van die andere imperialistische en antagonistische staten. Dit is vooral goed te zien als men kijkt naar het steeds sterkere embargo van de Verenigde Staten (VS), met nieuwe beperkingen op transacties, en de roep voor een ‘humanitaire interventie’. Deze overheersing over de bevolking is het daadwerkelijke nalatenschap van staten – wereldwijd en in het bijzonder in Cuba.

Als anarchisten hopen wij dat elke opstand zich ontwikkeld tot een revolutionaire kracht die de definitieve bevrijding van klasse-uitbuiting en staatsoverheersing biedt. Vanwege de autoritaire wortels van de Cubaanse staat en de systematische coöptatie van bijna elke vorm van oppositie door de regering van de VS, is het bouwen aan een autonome beweging echter een grote uitdaging.

Wat betreft de huidige sociale en humanitaire crisis is het nog te vroeg om voorspellingen te doen over het verdere verloop. Toch moeten we erkennen dat, als de volksopstand in Cuba doorzet en zich ontwikkeld tot een meer algemene opstand, de Cubaanse staat en de Communistische Partij wel eens hun laatste fase in zouden kunnen gaan. We hebben de indruk dat zich in de bevolking een kracht begint te ontwikkelen die de capaciteit heeft om diens eigen autonomie te verdedigen. Toch we vrezen ook voor de repressie van de Cubaanse staat en de mogelijke coöptatie van de volksbewegingen door de rechtse oppositie – beide zijn al begonnen.

In Miami was er op 13 juli bijvoorbeeld de blokkade van een grote snelweg, waarbij Cubaanse diaspora een militaire interventie door de VS eiste. Voor ons komt daarmee de vraag op in welke mate een regimewissel de Cubaanse bevolking, en in het bijzonder de arbeidersklasse, zal opleveren. Kijkend naar de afwezigheid van zelfgeorganiseerde organisaties in de bevolking, moeten we er vanuit gaan dat hun strijd en de huidige situatie vooral kansen bieden voor de kapitalistische klasse en rechtse belangen.

Desondanks achten we het niet onwaarschijnlijk dat als het regime verslagen wordt:

1. de Cubaanse bevolking – en in het bijzonder de werkende klasse – zichzelf als een vastberaden sociale acteur ziet, in staat om de sociale macht de hanteren – iets dat de afgelopen 60 jaar slechts spaarzaam door de generaties in Cuba ervaren is;

2. het huidige regime hoogstwaarschijnlijk vervangen zal worden door een nieuw neoliberaal en koloniaal politiek bestuur onder het mom van “democratische” retoriek. De Cubaanse uitgebuite klassen zullen hierbij echter, hoe paradoxaal dit ook zijn moge, meer ruimte krijgen om zich te organiseren en het broodnodige klassenbewustzijn te ontwikkelen waarmee authentieke revolutionair tendensen en praktijk de mogelijkheid hebben te groeien. We zijn ons er echter ook bewust van, dat dit mogelijkerwijs allemaal zal gebeuren in een klimaat waarbij de positieve sociale ontwikkelingen die met de Cubaanse Revolutie (1959) werden geïntroduceerd, afgeschaft worden of afkalven. En natuurlijk levert de werkende klasse daarbij wederom de heroïsch strijd tegen een onderdrukkende regime en zal zij daarna daar ook de zwaarste tol voor betalen.

Dit wetende, zijn we ons er bewust van, dat de weg voorwaarts geen gemakkelijke is. We sturen onze liefde en internationale solidariteit naar de Cubaanse bevolking. We eisen vrijheid voor iedereen die tijdens de protesten is gearresteerd, aansprakelijkheid voor de mishandelingen en moordgevallen, het herstellen van de internetverbinding en een einde aan de genocidale [economsiche] blokkades. Onze hoop ligt bij jullie, en we begroeten elke poging tot sociale populaire macht, elke rebellie, elke opstand en elk protest voor sociale bevrijding.

¡Arriba les que luchan! ❤️????✊????

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Cuba: het einde van de sociale spreuk van de “Revolutie”
De volgende tekst werd op 21 juli gepubliceerd door Taller Libertario Alfredo López, vertaling door Tommy Ryan

De repressieve sociale spreuk die een groot deel van de dinosaurussen van internationaal links gepacificeerd hield, is vervlogen. De “Cubaanse staat” is in al haar repressieve rauwheid en grandeur, vanachter de “Cubaanse Revolutie” gekomen – geheel tegen haar eigen barmhartige beeld in. Dezelfde Cubaanse staat die, om het Yankee-imperialisme te confronteren een alles-aanwezige politieke politie in het leven riep om de samenleving die zij onder haar controle had te bestrijden. Dezelfde Cubaanse staat die, in de naam van het socialisme alle organisaties van de arbeidersklasse vernietigde die, met hun strijdbare geschiedenis, de verklaarde overwinningen van het socialisme tot alledaagse werkelijkheid gemaakt zouden hebben. Dezelfde Cubaanse staat die solidariteit tot een internationale merkenidentiteit heeft gemaakt terwijl deze ons ondergedompeld houdt in wantrouwen en angst voor onze buren. Dezelfde Cubaans staat die – ten midden van een geïntensiveerd Yankee-embargo – meer hotels bouwt voor buitenlandse toeristen, dan infrastructuur om eten, fruit en melk te produceren. Dezelfde Cubaanse staat welke, als enigste land in Latijns Amerika vaccins produceerde tegen COVID-19, maar het zorgpersoneel in feite als onbetaalde leden van de politieke politie laat fungeren.

In de afgelopen dagen deze juli 1921 heeft de Cubaanse staat laten zien wat deze in werkelijkheid is: een oligarchie zoals elke andere, met volle toewijding om tegen elke prijs de absolute macht te behouden; een vulgaire kleptocratie met een verlicht, humanistisch masker; een piramide der macht, even massief en uit proportie als de piramides in Egypte, maar omringt door paradijselijke stranden.

Geopolitieke argumenten over de plek van Cuba in de imperiale globale strategie, te stellen dat de protesten tegen de overheid in Cuba onvermijdelijk betaald zijn door de Cubaanse rechter vleugel in Miami, dat de protesten simpelweg criminelen zijn die willen plunderen, dat de ware revolutionairen zich aan de zijde van de regering bevinden – al deze argumenten hebben een significante kern van waarheid, maar ze slaan allemaal op één punt de plank mis. De bevolking van Cuba heeft net zoveel recht om te protesten als die van Colombia of Chile. Wat is het verschil? Dat zij oligarchieën zijn met een andere oorsprong? Met meer of minder brute praktijken? Met meer of minder opvallende camouflage? Een meer of minder nederige houding hebben tegenover de regering van de Verenigde Staten? Meer of minder briljante ideeën om hun priviléges te rechtvaardigen? Al deze enorme verschillen tussen de Colombiaanse, Chileense en Cubaanse oligarchieën worden tot niets als je op een mooie zondagmorgen realiseert dat, naast de mafiose oligarchieën in Colombia en Chile, ook Cuba een oligarchie is die – tegenover een ongewapende bevolking – eveneens tot de tanden toe bewapend is. Dat als het je te binnen schiet om de normaliteit die zij managen in twijfel te trekken, een beetje meer of minder, om jou en je broeders, je lichaam en je geest te verpletteren.

Alle inspanningen van de Cubaanse staat om lokale vaccins te produceren tegen COVID-19, alle arbeidssubsidies, alle loonverhogingen die zij de verschillende sectoren bood ten midden van de pandemie – dit alles verdampte, niet alleen vanwege de inflatieve spiraal en de lokale voedseltekorten in Cuba, maar ook omdat het duidelijk maakte dat het allemaal onderdeel was van het macabere raamwerk van de “repressieve tolerantie”. Dit is iets dat elk gedegen persoon in Cuba nu kan ontdekken, zonder dat je hiervoor enig briljant boek hoeft te lezen over tegencultuur. We kunnen met een gerust hart stellen dat degene die met een suikerlaagje de repressieve tolerantie in dit land proberen op te poetsen en de gemilitariseerde harmonie proberen te verhullen, geen plek hebben in onze nieuwe toekomst. Diegenen die, in de naam van de toekomstige democratie of het soepel functioneren van de economie de affiniteiten, vriendschappen en de energie die vrijkwam tijdens de protesten in diskrediet willen brengen, of dat wat in die dagen gebeurde tot “eenvoudig vandalisme door sociaal gedegenereerden” reduceren, spreken in de naam en de taal van dezelfde vermolmde oligarchieën die wederom schaamteloos hun stem verheffen in dit land.

De “massa’s” zijn weer “het volk” geworden, met al diens licht en schaduwen. Dit door het verwerpen van de zware kettingen der controle en in tegenstelling daartoe te zich open te stellen voor genegenheid, affiniteit en de minimale capaciteit om gezamenlijk te denken en te handelen die zijn ontstaan tijdens de ongehoorzaamheid en solidariteit onder gelijken – ten midden van de spiraal van geweld, de pandemie en tekorten. Dit is de nieuwe realiteit die in Cuba ontstond in die dagen in juli 2021 en het is deze realiteit waar we als anarchisten in Cuba onderdeel van willen zijn.