Economische crisis: Meelopen of nadenken!
Terwijl de hedendaagse mens vaak niet verder komt dan zich druk te maken over het komende EK, of wat ze nu weer eens aan gaan trekken raast de nietsontziende economische crisis, veroorzaakt door het groot kapitaal, over heel Europa. Onze wereld en maatschappij gaan ten onder door toedoen van de banken, kredietbeoordelaars, speculanten en de vrije markt. De politici van neoliberale, sociaal democratische en zgn. arbeiderspartijen werken enkel voor hun eigen belang, overheidsfunctionarissen verkopen hun ziel aan het bedrijfsleven voor een toekomstige baan in datzelfde bedrijfsleven.
De samenleving is gedegenereerd onder de invloed van oligarchieën, de commercialisering van cultuur en de invloed van de massamedia. De maatschappij zal als het eenmaal ontwaakt uit zijn fascinatie voor snelle entertainment, fastfood en consumentisme bestuurd worden door een onderdrukkende machtstructuur en gebonden aan de verplichtingen van kredieten.
Het groot kapitaal is de vijand van alle mensen! In onze huidige tijd en samenleving wordt dit langzamerhand voor steeds meer mensen duidelijk. Steeds meer landen vallen ten prooi aan de grijpgrage klauwen van deze alles vernietigende macht. We hebben het afgelopen decennium al vele landen ten onder zien gaan en andere landen staan alweer in de rij om als volgende de klif af te springen recht in het ravijn dat voor het gepeupel gefabriceerd is door de financiële markten.
Banken sloten risicovolle leningen af voor Europese landen tegen hoge rentes waarvan ze wisten dat ze nooit afbetaald zouden kunnen worden. Landen moesten daardoor alsmaar nieuwe leningen afsluiten om de rentes van de oude leningen af te betalen. Ze worden hierbij ook constant verder onder druk gezet door de ratingbureaus die de landen onophoudelijk verder afwaarderen, waardoor de rentes steevast hoger worden voor de af te sluiten leningen. Dit maakt het op den duur praktisch onmogelijk om ook maar enige lening af te betalen.
Hierdoor zijn er steeds meer landen die door de EU “gered” moeten worden. De voorwaarden die het IMF de ECB en de EU echter aan deze leningen stellen, die de landen via financiële noodpaketten verkrijgen, maken het leven voor de gewone burger praktisch onmogelijk. Een klassenoorlog lijkt te ontstaan door het verhogen van de belastingen, het verkopen van toeristische locaties, het nagenoeg wegbezuinigen van iedere sociale voorziening, het verkopen van openbaar land, het verkopen van havens (zoals in Griekenland de haven van Piraeus) enz. Enkel de bourgeoisie kan nog leven in de schuldlijdende landen, het proletariaat kan nog enkel proberen te overleven.
Door het wegnemen van bijna alle mogelijkheden om zelfvoorzienend te zijn of op de wereldmarkt nog enige handel te kunnen drijven zorgt ervoor dat het voor de schuldlijdende landen enkel alleen nog maar moeilijker wordt om ooit nog uit de schulden te kunnen geraken.
De bankiers blijven echter de financiële noodplannen als reddingsplannen voorspiegelen voor het gepeupel in de andere Europese landen. Dat de strop steeds strakker wordt aangetrokken voor het gewone volk in bijvoorbeeld Griekenland krijgen wij niet mee.
De financiële noodhulp is enkel bedoeld om de banken en investeerders te helpen die staatsleningen aan de noodlijdende landen verschaft hebben. Het enige probleem waar de banken tegen aan lopen is hoe de bevolking van de noodlijdende landen dociel achter hun plannen te krijgen, er zijn immers (niet zoals het Nederlandse volk) volkeren die het gedrag van de bankiers, machthebbers, speculanten en kredietbeoordelaars laakbaar vinden en er tegen in verzet komen.
De neoliberale, sociaal democratische en arbeiderspartijen van Europa volgen allen hetzelfde discours; het privatiseren van de basis infrastructuur van een land en het bij voorbaat “verkopen” van toekomstige inkomsten.
Nationale regeringen moeten al dan niet vrijwillig zich overgeven aan de wil en eisen van het groot kapitaal. Gaat de regering niet mee in de door de EU en het IMF opgelegde plannen en weigeren ze hun ziel te verkopen wordt er op slinkse wijze wel voor gezorgd dat de regering valt en er een technocraat aan de macht komt, het liefste een met een bankiersachtergrond, bijvoorbeeld bij Goldman Sachs. De regeringen verworden tot simpele marionetten van het groot kapitaal, onder de noemer van een democratisch gekozen regering, die door de nationale schuld als hefboom te gebruiken stukje bij beetje iedere nationale zekerheid, verworvenheid en nationaal bezit van het volk afsnijden ten behoeve van de kosmopolitische financiële klasse. We vervallen steeds verder terug in een middeleeuws systeem van kasten en klasses gedreven door financiële wetten die boven iedere publieke en gemeenschappelijke wet staan, ook al druisen deze tegen het algemeen belang in.
De mogelijkheden voor de banken waren nog nooit zo groot als nu om de financiële stroppen voor landen aan te trekken. Bankiers zijn dus ook maar wat gretig om de leningen te fabriceren die nodig zijn om de noodlijdende landen “te helpen”. De EU leningen zorgen ervoor dat de landen net lang genoeg in de EU kunnen blijven zodat bankiers, speculanten en groot kapitaalbezitters precies genoeg tijd hebben om hun geld ergens anders onder te kunnen brengen. Als zij hun geld weg hebben gehaald uit het betreffende land, maakt het voor hen al niet meer uit of een dergelijk land failliet gaat, de oude munteenheid weer aan moet nemen en deze dusdanig moet devalueren dat het land bijna een derde wereld land te noemen wordt. Tot een overgang naar de oude nu gedevalueerde munteenheid realiteit is geworden moet een land de politiek voeren van loondeflatie en het bezuinigen op overheidsuitgaven (met uitzondering van het betalen aan de financiële sector). Hierdoor wordt de werkgelegenheid verlaagd en de mensen die al een baan hebben kunnen amper rond komen van hun zuurverdiende loon.
Het enige slachtoffer van de door de landen ingestelde bezuinigingen en de devaluaties is de arbeider wiens enige product; arbeid, niets meer waard wordt. Arbeid is immers de voornaamste binnenlandse kosten factor, als de lonen niet kunnen worden verlaagd door interne devaluatie (werkloosheid te beginnen met de publieke sector, wat uiteindelijk leidt tot dalende lonen) zal het door het devalueren van de gangbare valuta uiteindelijk toch wel lukken. Dit is hoe de Europese oorlog van de schuldeisers tegen de noodlijdende landen verandert in een klassenstrijd. Echter om dergelijke neoliberale hervormingen door te voeren is er buitenlandse druk nodig om de binnenlandse parlementen te omzeilen. Immers werkt niet ieder land passief mee aan het verkopen van de belangen van zijn burgers.
Er is echter iets dat nog erger is dan om uitgebuit te worden door de molochs van onze tijd, namelijk de afwezigheid van uitbuiting. Men is niet meer nodig om uitgebuit te worden, immers door de globalisering is het voor bedrijven veel te makkelijk geworden hun productie te verplaatsen naar landen waar de arbeid nog goedkoper is. Het winstprincipe is per slot van rekening de belangrijkste waarde en regulator geworden in onze huidige tijd.
Politici maken ons wijs dat we als land steeds maar winst moeten maken en economische groei moeten ondervinden. Dit moet tegen elke prijs, ieder jaar weer uit de cijfers naar boven komen en het mag nooit ter discussie staan. Echter enkel het groot kapitaal vaart hier wel bij. Het groot kapitaal weet ons steeds weer in de luren te leggen en ons doen geloven dat het winstprincipe het enige logische is, de zin van ons bestaan en de waarborg van de democratie. Mensen verzetten zich hier niet tegen en zijn gaan geloven dat vrijheid en de vrije markt eender is. Er is geen strijd meer, we geloven als zwakke dociele schapen dat de huidige en toekomstige stand van zaken natuurlijk, onoverkomelijk en onvermijdelijk is.
De verdorven versie van arbeid; werkgelegenheid, vormt het fundament van de westerse beschaving. We blijven ons wanhopig vastklampen aan datgene wat de meest verheven mythe is geworden van onze hedendaagse beschaving; de mythe van arbeid, vooruitgang, groei en welvaart. Mensen zien niet in dat economische groei niet oneindig is.
We leven in een verrot en volkomen mislukt systeem dat kunstmatig in leven wordt gehouden zodat er op verhulde wijze tirannie en een dictatuur over ons uitgeoefend kan worden zonder dat de “sociale cohesie” in het geding komt. Onze politici blijven ons voorliegen en ons denkbeeldige vijanden opdringen om ons blind te maken voor de echte vijand namelijk de vrije markt en het groot kapitaal. We zijn verworden tot een slavensamenleving en we hebben het zelf niet eens in de gaten.
We hebben geen enkele zeggenschap meer over onze eigen economie of over de economische maatregelen die er getroffen worden om de crisis te lijf te gaan. Die worden ons opgedrongen door de EU en het IMF, de werktuigen van de oligarchen. We zijn de zeggenschap en autonomie kwijt over onze economie en onze politiek. We leven al lang niet meer in een democratisch land, we zijn verworden tot een slaaf van de economische oligarchen. Alle westerse landen hebben staatsschulden en zijn verplicht het afbetalen van de schulden en de rentes aan buitenlandse investeerders, boven de eigen binnenlandse economie te plaatsen.
De huidige definitie van de vrije markt houdt in dat alles onder de leiding en macht van de grote bankiers staat. De vrije markt leidt onvermijdelijk tot een markt vrij voor privatiseerders die het monopolie hebben voor alle basis diensten en zelf de prijzen hiervoor kunnen bepalen zonder ook maar enige inmenging van politici.
Alle publieke bezittingen komen in de handen van speculanten en zorgen voor een nieuwe vorm van lijfeigenschap. Het neo-feudalisme dat aan de horizon opdoemt als de nieuwe werkelijkheid.
Alle hedendaagse noodplannen en noodfondsen zijn enkel ingesteld om de banken te redden van de ondergang, of in ieder geval de bankiers. Eeuwenoude natiestaten worden vervangen door, door bankiers ingestelde en uitgebate economieën.
Economie is een vorm van oorlog. Net als militaire veroveringen, heeft het als doel de controle over alles te verkrijgen en het zijn wil op te leggen. Dit is wat er momenteel gebeurt door het groot kapitaal. Ze hebben de oorlog verklaard aan het proletariaat en deze al zo goed als gewonnen zonder een leger of enige vorm van agressie te gebruiken. De aangevallen landen worden echter net zo verwoest als zij het dat ze door een leger binnen gevallen waren.
Het groot kapitaal heeft genoeg macht vergaard om de ideologische rollen om te draaien en te doen voorkomen dat hetgeen dat slecht voor onze gemeenschappen juist zelfbeschikking is en het verzetten tegen de kosmopolitische claims van het groot kapitaal om bezuinigingen op te kunnen leggen op arbeid. Schulden die ondertussen al niet meer af te lossen zijn, worden op de schouders van onze gemeenschappen gelegd zonder dat zij er iets aan konden of kunnen doen.
De ECB maakt het voor de Europese landen onmogelijk om als autonoom land uit de crisis te komen. Door het invoeren van de Euro is het nagenoeg onmogelijk voor een centrale nationale bank om de overheidstekorten te financieren. Europese landen hebben in principe geen centrale nationale bank meer, alle financiële macht ligt in handen van de ECB. De publieke sector is op deze wijze afhankelijk gemaakt van commerciële buitenlandse banken en speculanten. Politici ondermijnen hiermee hun eigen vrije markt principe, aangezien de enige bedrijven die in dit financiële klimaat kunnen overleven de multinationals zijn. De politiek wordt gefinancialiseerd en economieën worden geprivatiseerd.
Bankiers vinden het niet meer dan normaal om landen aan soberheid, bezuinigingen en zelfs depressie te onderwerpen zodat zij openbare grond en bedrijven moeten verkopen, de levensstandaard van de burgers moeten verlagen enzovoorts. Enkel zodat steeds meer geld en macht zich aan de top van de economische piramide kan concentreren. Steeds maar weer blijkt dat de rijksten niet lijden onder deze economische crisis. Miljonairs worden miljardairs en de miljardairs hoeven zich al helemaal nergens meer zorgen over maken. De zogezegde dictatuur van de rijken over de aarde en haar gemeenschappen.
Het probleem is dat krediet, schuld is en schuld moet terug betaald worden, met rente. Wanneer een land rente betaalt, blijft er minder geld over om uit te geven aan goederen en diensten. De bubbel die onze economie is begint langzaam te veranderen in een nachtmerrie, waarbij de schulden gecreëerd door banken en politici verhaald worden op de burgers. Doordat onze politici ons de eurostrop omgebonden hebben zijn we gebonden aan wat de euro doet. Zoals het nu gaat moet iedereen in Europa gaan beseffen dat interne devaluatie en inflatie of zelfs hyperinflatie zo goed als onvermijdelijk zijn.
Echter in het verleden is al gebleken dat hyperinflatie en interne devaluatie bijna onvermijdelijk leiden tot revolutie. Zie wat er gebeurd in landen als Griekenland, Spanje en Portugal waar de beurzen kelderen en de werkeloosheid hoogtij viert en het volk dientengevolge en masse de straat op gaat. Het gaat de machthebbers immers nooit om het redden van de democratie of zelfs om het redden van het land zelf. Het draait altijd om privé belangen en privé bezittingen.
Het groot kapitaal splitst de revolutionaire krachten op en verblind ons voor het echte kwaad en de echte oorzaak van alle ellende en problemen in de wereld. We moeten starten de echte oorzaak te bestrijden in plaats van elkaar! De tijd is rijp voor revolutie, we moeten de handen ineenslaan en de wapens opnemen. We moeten ons niet langer als gewillige slachtoffers naar de slachtbank laten brengen, maar de strijd aangaan. Het wordt tijd dat we onszelf bevrijden van het juk dat kapitalisme en neoliberalisme heet. Niet enkel voor onszelf, de aarde en onze toekomst, maar voor alle toekomstige generaties.