De vrije stad..
....
Elke keer weer hoor ik ze praten, over hoe vrij onze stad wel niet is. Over de coffeeshops, de wallen ze raken maar niet uitgepraat. Telkens als ik me meng in hun gesprekken hoop ik iets anders te kunnen horen. Dan hoop ik te kunnen horen waarom wij echt vrij zijn. Want dat is immers wat iedereen zegt; ''You live in Amsterdam, you can do everything what you want''. Free like a bird in the sky. Helaas is die vrije vogel, die zijn vleugels kon spreiden en de vrijheid tegemoet vloog zo onderhand veranderd in een dikke legbatterij die steeds minder kanten op kan. Want terwijl andere wereldsteden steeds bruisender beginnen te worden verliest Amsterdam langzaam steeds meer haar kleuren. En dan denk ik bij mezelf wanneer stopt dit een keertje.
Zaterdag 22 April 2012, de dag waarop Lazy Sunday's een prachtfeest organiseerde. Een feest waar helemaal niemand last van zou hebben, maar waar wij technominded mensen dagenlang over kunnen dromen. Ergens ver buiten de bewoonde wereld in een blok langs de Condensatorweg daar was het dan. Een lege donkere loods, vol gebonk en magische riedeltjes. Prima, perfect zou je denken. Niemand die er last van heeft en een groot aantal mensen dat geniet van haar of zijn afleiding in het weekend na een drukke week.
Maar blijkbaar dacht iets of iemand daar heel anders over. Want opeens waren ze daar dan, 3 busjes vol met calimero's en heel wat pletterpetten. Het stond er vol mee voor de ingang, prachtige nieuwe auto's die met verf besmeurd waren in de walgelijkste kleuren. Op elke wagen stond ook nog wat geschreven Politie of zoiets. De heren kwamen even kijken wat er aan de hand was. Voor we het wisten was het afgelopen. Waarom? Dat weet niemand, waarschijnlijk weten ze het zelf geen eens. Het was machtsmisbruik van de bovenste plank, gehersenspoelde agentjes die zonder zelf na te denken een bevel opvolgen. Dat is gevaarlijk, want als ons op deze manier ons het recht wordt afgenomen om in het weekend eens lekker uit je bol te gaan. Je even los te maken van het burgelijke doordeweekse bestaan. En nogmaals op een manier waar helemaal niemand of iets last van heeft. Als dat recht je op deze manier wordt afgenomen als mens.
Dan ben je boos, heel boos.