Rode verf tegen deportatieterreur: een wake-up call
Daar gaan we weer. De huichelachtige verontwaardiging over een nachtelijke actie bij Rhodia Maas, directrice van deportatiedienst Terreur en Verrek, druipt van mijn beeldscherm af. Menig keurig burger haast zich te roepen dat dit intimidatie is, dat het toch niet helpt en: “dan doe je toch hetzelfde als extreem-rechts?”
Hetzelfde als extreem rechts? Laat me niet lachen! Hoe durf je de terreuracties en bedreigingen tegen machteloze vluchtelingen, van staatswege ingeleid, ook maar te vergelijken met een kladactie bij een topambtenaar? Trappen naar boven is niet hetzelfde als schoppen naar onderen! Dus nee, dan doe je beslist niet hetzelfde als extreem-rechts.
Dit is een aanval op de macht, een actie tegen iemand die veel verantwoordelijkheid op zich neemt om vluchtelingen op te jagen, op te sluiten en kapot te maken. Dit zijn van die mensen die zich beroepen op het 'alleen maar' uitvoeren van beleid en zich verschuilen op een van de hoogste verdiepingen van het zwaar beveiligde ministerie van onveiligheid en klassejustitie waar dat beleid zowel gemaakt als uitgevoerd wordt, en waar politici en topambtenaren elkaar dagelijks treffen en met elkaar overleggen. Dit zijn van die mensen die zich onaantastbaar wanen, die denken: “Wie doet me wat?” Dat is precies waarom het gerechtvaardigd is om een topambtenaar als Maas wel degelijk thuis op te zoeken. Zelf doet ze niet anders dan dagelijks mensen thuis van hun bed te laten lichten, hen angst aan te jagen en te bedreigen. Geen middel wordt onbenut gelaten om mensen ervoor te laten 'kiezen' om dit land 'vrijwillig' te verlaten, terug naar oorlogssituaties, hongersnood, vervolging en gevaarlijke vluchtroutes. Geen middel wordt onbenut gelaten dit tenslotte zelf daadwerkelijk uit te (laten) voeren als al die intimidatie, dreiging en dwang niet geholpen heeft.
Maar Rhodia Maas wil niet weten wat ze aanricht. Speciaal om die kwaliteit is zij destijds door Rita Verdonk aangesteld om de 'klus' te klaren. Alleen maar een ambtenaar? Politici komen en gaan en geven het stokje aan elkaar door. Terwijl Rhodia Maas al een slordige tien jaar doorwerkt vanuit dezelfde positie passeerden Verdonk, Albayrak, Leers, Teeven en nu Dijkhoff. Mensen als Rhodia Maas en Rob van Lint (directeur van de IND, ook al eens thuis bezocht) kunnen hun leven lang dit 'werk' blijven doen en zeggen dat ze nergens voor verantwoordelijk zijn. Maar dat zijn ze wel, ook al lijken ze slechts burocratische schakels in een systeem van 'ketenpartners'. Door het hele proces van afwijzing en deportatie door verschillende diensten te laten uitvoeren, heeft de Neederlandse staat, kabinet na kabinet, ervoor gezorgd dat elke schakel in die deportatiemachine kan doen alsof het niet voor het eindresultaat verantwoordelijk is. Dat werkt wel zo lekker. Zo kan ieder individu dat er aan meewerkt met gesust geweten naar bed. De afwijzende IND'er kan zeggen niet verantwoordelijk te zijn voor de daarop volgende deportatie. De deporterende DT&V'er kan zeggen niet verantwoordelijk te zijn voor de afwijzing. Zo kan een vluchteling zich op geen enkel moment in de ketting van repressie verweren. En tot slot zal ook de marechaussee die daadwerkelijk geweld toepast bij deportaties zeggen dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de beslissingen van de IND en de DT&V.
Dit is 'werk' waar je voor kiest, zo staat terecht in de verklaring van 'Sloop de deportatiemachine'. Dan moet je niet gaan lopen jammeren als je de boemerang een keer terugkrijgt. Intimidatie? Moet niet eerst de vraag beantwoord worden of de dagelijkse noeste arbeid van Maas en consorten chantage en intimidatie is (ja), of mag die vraag niet gesteld worden en mag dat al helemaal niet geconstateerd worden? Voorzover je zou kunnen spreken van intimidatie zou het nog maar een minieme gelijke munt terugbetaling zijn. Zoiets als een cent voor een 100 euro biljet. Tegoed: 99 euro en 99 cent.
Zou Rhodia Maas hiervan wakker liggen, nu de politiebewaking van haar woning en haar persoon dezelfde dag nog geregeld zijn? Zou ze zich realiseren dat het gevoel van onveiligheid dat zij nu misschien een klein beetje heeft ongeveer net zoiets moet zijn als het (veel grotere) gevoel van onveiligheid dat vluchtelingen dankzij haar 'hulp bij terugkeer' hebben? Zou ze er last van hebben dat ze nu misschien niet meer op de fiets naar haar vuile 'werk' kan omdat mensen nu weten waar ze woont? Zou er iets doordringen in die botte kop van hoe het moet voelen om niet meeer de straat op te durven omdat je elk moment gearresteerd, langdurig opgesloten en gedeporteerd kan worden? Een actie als dit is geen intimidatie. Het is een wake-up call.
Dan is er tot slot nog de vraag of 'het helpt'. Maar die vraag moeten we ons altijd stellen. Het is eenzijdig om die vraag alleen nu te stellen. Vaststaat dat niet is te zeggen of een individuele actie of demonstratie helpt. Ik durf zelfs te beweren dat geen enkele actie op demonstratie, wanneer je die afzonderlijk neemt, op zichzelf staand helpt. Of iets 'helpt', dat zal de toekomst uitwijzen. Voor nu is het: niet geschoten is sowieso mis. We moeten ons realiseren dat we in de lange termijn strijd voor een wereld zonder onderdrukking en uitbuiting, zonder staten, grenzen en grootkapitaal geen enkel middel kunnen uitsluiten of afkeuren.
Tegen al die keurige burgers die afwijzend en moraliserend tegen acties als deze te hoop lopen, wil ik zeggen: kennelijk is jullie angst om een niet breed gedragen mening te verkondigen en daardoor niet meer aan de borreltafel met rechtse(re) collega's, buren of familie te kunnen zitten pimpelen zo groot dat het makkelijker is om mee te huilen met de Geen Stijl goegemeente. Kennelijk is het makkelijker om Rhodia Maas en al die andere ambtenaren en politici met rust te laten en ongestoord hun 'werk' te laten doen. En kennelijk is het makkelijker te gaan zitten ja-knikken wanneer Klaas Dijkhoff op zijn beurt het 'werk' van de DT&V gaat zitten verkopen en zegt: “De medewerkers van de Dienst Terugkeer & Vertrek zetten zich elke dag met veel toewijding in om dit moeilijke werk goed en integer uit te voeren.” Tenslotte mogen we het daar van hem “prima” mee oneens zijn. Leve de democratische rechtstaat...
De media, de AIVD, politici.., ze zullen de komende dagen weer over elkaar heen buitelen in boze reacties, het hebben over de “dreiging” van asielextremisten en zinnen op wraak. Want je mag het wel ergens mee oneens zijn, maar er iets aan doen, dat is iets dat “alle grenzen overschrijdt” (aldus Dijkhoff).
Voor al die mensen die op wat voor manier dan ook in actie durven komen: laten we ons vooral niet laten afleiden of afschrikken door hetze en spierballentaal. We laten ons de valse mores niet dicteren. Deporteren doe je niet. Basta. Grensoverschrijdende acties zijn, net als demonstraties, noodzaak, letterlijk en figuurlijk.
Joke Kaviaar, 27 augustus 2016