IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Onze steun voor Rojava moet kritisch solidair zijn

Geplaatst 2 februari 2016 op https://libcom.org/library/our-attitude-towards-rojava-must-be-critical-...

Door Zaher Baher

30/01/2016

Dit artikel gaat over Rojava en over Bakur, want ik ben optimistischer over Bakur dan over Rojava. Bijgevolg houd ik rekening met ​​fikse kritiek op dit artikel, met name van Koerden. Ofwel zullen ze geen kritiek dulden, ofwel zullen ze blind beide bewegingen steunen zonder de negatieve kanten te willen zien. Ik sta open voor kritiek en voor beschuldigingen indien nodig. Ik steun Rojava en Bakur echter met overtuiging en steun sociale revoluties waar ze dan ook voorkomen.

Alvorens in het onderwerp te duiken, zou ik willen opmerken dat het hebben van absolute overtuigingen blinde volgelingen creëert, zoals het hebben van een zeer kritische houding kortzichtig maakt. In beide gevallen ziet men wat men wil zien, niet wat er is. Dus probeer ik mijn mening met bewijs en een zuiver geweten te onderbouwen. Ook moet ik opmerken dat het Koerdisch Anarchistisch Forum (KAF) (waar ik lid van ben) vorig jaar tweemaal naar het hogere kader van de PKK, de PYD, Tev-Dem en andere groepen en organisaties heeft geschreven om de aandacht te vestigen op een aantal problemen. De KAF heeft tot nu geen antwoord ontvangen.

Waarom zijn er problemen in Rojava?

Wie een 'pure beweging' wil, is ofwel niet realistisch of wil domweg een beweging die zich naar zijn of haar wensen vormt. We moeten begrijpen dat het leven geen eenrichtingsverkeer is, noch een eenvoudige route. De beweging bestaat uit een volk, en de bevolking bestaat ​​uit individuen, en deze individuen zijn gebonden, vastgebonden, aan alle negatieve zaken die het systeem voortbrengt. Zelfs als we al het overbodige in een samenleving verwerpen, beperkt het systeem ons handelen en onze wensen. Hoezeer men ook een 'puur mens' wil zijn, '100% anarchist' en ongewenste zaken verwerpt, blijft het systeem waarin men leeft er een van grote hindernissen en obstakels.

Dit geldt ook voor Rojava en de beweging in Bakur. Om de 'zuiverheid' en een onrealistisch oordeel te vermijden, moeten we deze zien in relatie tot de situatie rond deze bewegingen in hun eigen land, de situatie regionaal en internationaal. Vooral in Rojava zien we voortdurend oorlog, de dreiging van een burgeroorlog, aanvallen van Assad, bedreigingen vanuit de Turkse staat en economische, politieke en sociale embargo's. Daarnaast bestaan ​​er twee machtige en hiërarchische politieke partijen. Al deze belemmeringen beperken de vooruitgang van de beweging naar een werkelijk sociale revolutie.

Door de revolutie in Rojava zonder context te beschouwen, los van de gevolgen van de Arabische Lente en los van de internationale steun en solidariteit die ontoereikend is, zouden we Rojava nooit goed kunnen begrijpen. Maar de revolutie bekritiseren zonder deze te steunen zou de beweging en de mensen die hun leven opofferden ondermijnen.

Bij de beweging in Rojava moeten we bij het opmaken van een oordeel een paar belangrijke punten overwegen. Ten eerste: is er meer gewonnen dan verloren? Wegen de positieve punten op tegen de negatieve? Ten tweede: in welke richting slaat de beweging? Naar mijn mening is de beweging in Rojava nog steeds goed op weg en gaat het in de goede richting, in ieder geval tot nu toe. De toekomst kan niet worden voorspeld en is geheel afhankelijk van vele factoren, waaronder enkele van de bovenstaande. Op dit moment is het belangrijkste voor ons als vakbondsleden, progressieven, communisten, socialisten en anarchisten, zaak om de beweging te steunen en vooruit te helpen.

Wat zijn de problemen bij beide bewegingen?

Nadat ik in mei 2014 Rojava bezocht schreef ik een tweedelig verslag. (http://libcom.org/news/experiment-west-kurdistan-syrian-kurdistan-has-pr...)

Het eerste beschreef de situatie zoals die was, het tweede over mijn 'angsten en verwachtingen' bij de revolutie in Rojava. Het was uitermate belangrijk voor mij omdat de toekomst van Rojava afhing van de 'verwachtingen', of het experiment zou slagen of falen. Sommige van die verwachtingen werden realiteit en zijn grote ingewikkelde vraagstukken geworden. Anderen staan nog op een 'wachtlijst' en kunnen nog steeds de belangrijkste bedreigingen voor de beweging vormen. In mijn verslag uit 2014 heb ik IS niet genoemd, omdat het op dat moment nog geen macht was die de halve wereld bedreigde. Het werd een zeer sterke, wrede macht die een paar dagen na mijn terugkeer naar Mosul Iraaks Koerdistan zou bezetten.

Een aantal problemen waarmee beide bewegingen nu wordt geconfronteerd is klein en kunnen worden opgelost. Maar andere kunnen naar mijn mening gevolgen hebben voor de toekomst van Rojava. Geen triviale problemen die zomaar kunnen worden genegeerd. In feite zijn ze zo ernstig dat de beweging al is aangetast.

Hieronder zal ik ze puntsgewijs bespreken.

1. De taal van de media

Wie voornamelijk Rojnews leest, naar Sterk TV luistert en sociale media volgt, met name Facebook, komt herhaaldelijk racistische taal tegen. Woorden als 'Turkse politie', 'Turks strijdkrachten, Turkse troepen', 'Turkse Gendarme', 'Turkse regering', 'Turkse staat'. Deze woorden worden dagelijks herhaald.

Ik ben me ervan bewust dat degenen die deze taal hanteren niet racistisch zijn. Ofwel zijn ze niet voldoende opgeleid om hun taal aan te passen aan de huidige beweging in Bakur, ofwel zijn ze niet professioneel genoeg. Wat de reden ook is, de termen zijn racistisch en tegen het gedachtengoed en verklaringen van Öcalan. Ze helpen de doelstellingen van de beweging niet. Hoe weten we dat de gedode politie of de moordenaar Turks is, en niet Koerdisch? Laten we aannemen dat hij Turks is, maar waarom niet spreken van een 'politieagent van de Turkse regering' of 'militair van de Turkse staat'?

De regering en de Turkse staat zijn meer dan de Turkse staat of Turkse regering alleen. Ook Koerden maken er deel van uit, ondanks het feit dat ze geen Koerdisch spreken of toegeven dat ze Koerdisch zijn. Er leven 20 miljoen Koerden in Turkije, onder wie enkele miljoenen die waarschijnlijk de regering steunen. Veel Koerdische stammen en clans staan ook achter de Turkse regering, evenals een aantal Koerdische politieke partijen daar.

Gepast woordgebruik is belangrijk. De media vermijden seksistische en vrouwonvriendelijke taal, dus waarom dan wel racistische taal gebruiken!

Er is meer ongepast taalgebruik. Het woord 'bandieten' verwijst naar IS. Ik weet niet hoe ze aan dit woord voor IS komen, maar bij de meeste Koerdische schrijvers en journalisten is het een gangbaar woord. Deze benaming is oneerlijk tegenover bandieten. Sinds wanneer zijn 'bandieten' verkrachters, moordenaars en vrouwenhandelaren? Sinds wanneer en waar waren 'bandieten' een wrede vijand van de mensheid, dieren en de natuur? Waar en wanneer hebben 'bandieten' aan een paar miljard mensen de oorlog verklaard, zelfs aan Soennieten die hun religie anders praktiseren? Wie het woord 'bandieten' gebruikt voor IS kent ofwel de Koerdische betekenis niet, of is slordig in het beoordelen van de beestachtigheid van IS.

In de media van Rojava horen horen we de racistische taal niet vaak. Als we het horen dan komt de spreker vaak uit Irak of Iraans Koerdistan.

Een ander ongepast woord is er een die wordt gebruikt voor mensen die hun leven hebben opgeofferd aan de beweging: 'martelaar'. Hoe kan het woord 'martelaar' worden gebruikt voor een atheïst of voor iemand die lid is van een seculiere organisatie? Het woord 'martelaar' heeft een religieuze betekenis en is ongepast voor YPG- en YPJ-strijders.

Sommigen leden van het hogere kader de PKK, de HDP en de PYD gebruiken van tijd tot tijd racistische en ongepaste taal.

PKK-hoofd Murat Karayilan verklaarde op 30 december 2015 bij Rojnews, "Met het trotseren van de wreedheden door de Turkse staat is ons zelfbestuur afgekondigd. Burgers, vrouwen en kinderen worden dagelijks gedood door de Turkse politie en militairen" [mijn cursivering]. In hetzelfde interview zegt hij over de Koerdische Regionale Regering (KRG), "We hopen dat in deze situatie alle Koerdische politieke partijen de gedragingen van de fascist en de Turkse bezetter zien om juist te handelen en steun te bieden." [mijn cursivering].

Deze woorden uit de mond van een zeer hoge PKK-commandant en een van de belangrijkste PKK-leiders zijn naar mijn mening een ramp. Ze staan lijnrecht tegenover wat Öcalan zegt en wil wat er wordt uitgedragen. Op dat niveau moet hij ofwel zwijgen, of als hij spreekt, dan moet zijn toespraak de politiek van zijn partij en van de beweging weergeven.

Zelfs Selahattin Demirtas drukt zich af en toe uit als een Koerdische nationalist. Ik kom hierop terug.

Op 5 januari 2016 meldt Rojnews dat Salih Muslim de ontwikkelingen besprak bij het heroveren van grondgebied op IS door de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF). Hij bekritiseert de reactie en de vijandigheid van Turkije, en zegt: "De grondgebieden zijn teruggenomen en deze [hebben] niets met Turkije te maken. Waarom trekt Turkije een rode lijn? ... Turkije en Syrië zijn aan de grens dezelfde Turkse krijgsmacht [mijn cursivering] die in Rojava burgers begon te doden, maar hun wreedheid zal onze overwinning niet tegenhouden."

Naar mijn mening zou het zuiveren van racistische en ongepaste woorden uit onze taal niet moeilijk moeten zijn. De media zouden het nieuws filteren bij het monitoren van hun teksten, alvorens ze te publiceren en uitzenden. Als het taalgebruik niet wordt verbeterd, dan zijn er nog veel benaderingen in de opvoeding en opleiding.

2. Slechte interviews, slechte verklaringen en het laten vallen van democratisch confederalisme

Degenen onder ons die de gebeurtenissen, interviews en de media van Rojava en Bakur nauw volgen, zien dat beide bewegingen afscheid nemen van Öcalan's oorspronkelijke principes.

Op 5 april 2015 werd het Öcalan's advocaten en alle delegaties al verboden hem te bezoeken. Sindsdien ontberen de HDP, PKK en PYD zijn analyses en waardevolle adviezen, instructies en aanbevelingen. Persoonlijk denk ik dat een aantal machtige mensen in de partijen en de bewegingen de kans schoon zien om interviews en instructies te geven die tegen de wens van Öcalan ingaan. In feite brachten ze veranderingen aan in het partijenbeleid die niet in het belang zijn van de bewegingen.

Sommige gesprekken, verklaringen en interviews zijn onzinnig geweest. In september 2015 zegt Murat Karayilan: "Onze revolutie voor de overwinning van de Koerdische natie gaat door een belangrijke historische fase ... In dit stadium gaat het om vrijheid voor Koerdistan; hiervoor hebben we meer dan ooit nationale eenheid nodig. U nomineerde me [als lid van de Uitvoerende Raad van de KNC of Kurdistan National Congress]. Omdat u dacht dat ik het lidmaatschap van het KNC verdiende, beloof ik u te vechten voor de vrijheid van Koerdistan en zal ik een Apo [Öcalan] Guerrilla zijn. Ik zal de beginselen van de democratische eenheid van een natie toepassen voor een vrij en democratisch Koerdistan. Met al mijn inzet en kracht strijd ik tegen het bezettingsbeleid van de Turkse staat [mijn cursivering] .... Op een belangrijk moment als dit hebben we meer dan ooit eenheid nodig. Ik denk dat voor de overwinning van onze natie we nationale eenheid nodig hebben; de KNC speelt hierbij een grote rol."

Naar mijn mening zijn deze opmerkingen zeer contraproductief voor de Koerdische kwestie. Hij daagt Öcalan uit omdat hij zeer gekant is tegen zijn plan, zijn principes en oplossingen voor het Koerdische probleem in Koerdistan.

De zinnen 'eenheid van het Koerdische volk' en 'eenheid van de natie' zijn niets meer dan mythes - ze verwijzen naar nationale politieke partijen van andere leiders in Koerdistan. Iedereen die op de hoogte is van de geschiedenis van het Koerdische volk ziet dat deze natie nooit heeft bestaan en deze eenheid nooit zal bereiken. Alle naties bestaan ​​uit klassen, elk met eigen belangen. Vanwege de onderlinge geschillen zullen ze geen eenheid bereiken. Bovendien belemmert de vorming van verschillende politieke partijen met verschillende leiders en hun machtzucht niet alleen de pogingen tot hereniging, het doet de natie ook verder uiteenvallen.

Karayilan's opmerkingen druisen in tegen Öcalan's ideeën en die van zijn leermeester Bookchin over democratisch confederalisme, decentralisatie, non-hiërarchie en eenheid met anderen, ongeacht de geschillen. Karayilan's ideeën over de natiestaat en nationale vrijheid weerspreken Öcalan's ideeën, die meer anti-staat zijn en meer democratisch.

Op 30 december 2015 sprak Karayilan in een interview met Rojnews geruststellende woorden over zijn uitspraken uit september. "De strijd in Bakur is een nationale strijd die alle strijdkrachten in Koerdistan zouden moeten steunen, omdat de strijd voor alle Koerden is. We hopen dat de politiek in Bashur (Iraaks Koerdistan) Bakur meer zal steunen."

Karayilan drukt zich ofwel politiek uit, of is onwetend over de situatie en de houding van de Koerdische Regionale Regering (KRG) tegenover de PKK, de PYD, Bakur en Rojava. Wie spande immers samen met Turkije en Qatar om Isis naar Irak en Koerdistan te brengen? Wie houdt Rojava onder een embargo? Wie weigert gewonde YPG- en YPJ-strijders op te nemen in ziekenhuizen die onder controle van de KDP (Koerdische Democratische Partij) staan? Wie houdt het terugbrengen van gesneuvelde YPG-, YPG- en guerrillastrijders naar Rojava en Bakur tegen bij hun grens? Wie verbiedt mensen uit Bashur en Rojhalat (het Iraanse deel van Koerdistan) de grens over te steken naar Rojava? Wie spant voortdurend samen met Turkije, Qatar, Saoedi-Arabië en de Verenigde Staten tegen de PKK en PYD? Is het antwoord op deze vragen niet, "de KRG"? Ziet Karayilan niet dat Turkije een paar maanden geleden met de steun van de KRG een groot aantal soldaten en machtige strijdkrachten naar Sinjar bracht? Wie gaf toestemming aan Turkije om militaire bases op te zetten in Iraaks Koerdistan, om zo Barzani te beschermen tegen de PKK? Wie steunt IS en Turkije door hen spotgoedkope olie te leveren? Wie plaatste meer dan 4.000 bedrijven uit Turkije in Iraaks Koerdistan, uit eigenbelang niet in het belang voor het Koerdische volk in Irak? En tot slot, wie zijn de mensen die de ene dag in de VS vergaderen, de volgende in de Golfstaten en de volgende weer in een westers land - over hoe de PKK en de strijders in Rojava kunnen worden geëlimineerd? Is het niet de KRG?

Naast de KDP (Koerdische Democratische Partij) delen andere machtige organisaties de macht in de KRG; de Patriottische Unie van Koerdistan (PUK) en de Beweging voor Verandering (Goran), plus een paar islamitische organisaties. Hoe kan Karayilan eenheid van hen eisen? Goed, Goran is sinds 12 oktober 2015 niet meer aan de macht, maar het heeft Bakur of Rojava nooit praktisch ondersteund. En de PUK is minder schuldig dan de KDP, maar steunt Rojava of Bakur niet echt.

Ongetwijfeld zijn de partijen in Iraaks Koerdistan, met inbegrip van de KDP, slim. Ze hebben hun redenen om beide bewegingen niet te steunen. Vergeet de bloedige geschiedenis tussen de PKK en de PUK/KDP aan het einde van de twintigste eeuw. Ze willen geen beweging steunen die een gloednieuw model van macht bij het volk naar de regio wil brengen, omdat ze hun eigen graf zouden graven.

Selahattin Demirtas verklaarde begin december 2015 bij zijn bezoek aan de Verenigde Staten aan een groot gehoor in Washington, "We zijn niet perfect, maar ik kan zeggen dat we vooruitgang boeken in het bereiken van nationale eenheid. Van Mahabad tot Qamishli, Erbil en Sina [Koerdische steden in drie delen van Koerdistan] begeven we ons dezelfde kant op. Naar mijn mening bereiken we deze eeuw een geweldig punt, een eigen zetel bij de prestigieuze VN-familie en een leven in een staat."

Demirtas sprak hier natuurlijk niet als covoorzitter van de HDP of als burger van Turkije, zoals hij bij de verkiezingen in 2015 beweerde. In feite sprak hij als Barzani. Hij vergat dat zijn doel in Bakur niet een Koerdische natiestaat is, maar het vestigen van zelfbestuur of democratisch confederalisme. Hij moet niet willen zwaaien met de Koerdische vlag en de Koerdische staat een 'gelukkig familielid van de VN' toewensen. Hij zou beter moeten weten en realiseren dat de VN Turkije nooit en te nimmer heeft veroordeeld voor hoe het omgaat met Demirtas' eigen Koerdische staat.

En over welke 'eenheid' had hij het?! Dat een paar duizend Koerden uit verschillende Koerdische regio's deelnemen aan zijn beide bewegingen betekent niet dat er een nationale eenheid onder de Koerden is bereikt. Enkele honderden buitenlandse strijders, zo niet duizenden, sloten zich al aan bij de YPG en de PKK Guerrilla. Wat zegt Demirtas over hen? En ook, wat zegt hij over de vele honderden Arabieren, Assyriërs, christenen, zelfs Turken en anderen bij de YPG en YPJ?

3. De diplomatieke betrekkingen van PKK en PYD met de KRG en vooral de KDP

Het bloedige conflict tussen de PKK en de Koerdische macht in Iraaks Koerdistan gaat minimaal terug naar begin jaren '90. In het verleden steunden weinig of geen politieke krachten in Iraaks Koerdistan de PKK. Goed, op dit moment zijn de verhoudingen tussen de PKK en de PYD met de islamitische politieke partijen en Goran niet zo bloederig als die met de KDP en de PUK. Maar dat betekent niet dat ze voor hen minder gevaarlijk zijn dan de KDP en PUK.

Meer dan elke andere macht ter wereld ziet de KDP de PKK als hun aartsvijand. De KDP haalt Turkse legers naar Koerdistan, opent er militaire bases voor en werkt samen met IS om de PKK, de YPG en de YPJ te verslaan. De KDP verbiedt zelfs protesten tegen de regering van Turkije. Onlangs verbood KDP's politie een demonstratie in Erbil, waar een organisator probeerde een ​​verklaring over wreedheden van Turkije tegen het Koerdische volk in Bakur voor te lezen. Hoeveel meer nog had de KRG aan Turkije steun kunnen bieden? In mijn Rojava-verslag van juni 2014 noemde ik het belangrijkste geschil de bloedige geschiedenis tussen de PKK en de PDK; ik wil mezelf hier niet herhalen.

Zeker is dat de PKK en de PYD meer weten dan wij over de overeenkomsten tussen de KDP en Turkije, de Verenigde Staten en een aantal van de westerse staten tegen hen. Ze zouden zelfs officiële documenten kunnen hebben. Maar het probleem met de PKK en de PYD is dat de betrekkingen met de KDP vruchteloos bleken, hoogstens leverde het problemen op. Bijvoorbeeld toen Salih Muslims zonder aanleiding het graf van Barzani senior, Mustafa Barzani, bezocht. De PYD nodigde vorig jaar Barzani uit voor een conferentie in Qamishli. Barzani sloeg de uitnodiging af en stuurde iemand namens zichzelf, iemand zonder persoonlijkheid, zonder waardigheid en zonder macht. Dit heet 'zwarte politiek' en de meerderheid van ons Koerdische volk vatte het op als een vernedering van de PYD en de rest.

De KDP verdient geen betrekkingen met de PKK of PYD. Uiteraard ben ik geen voorstander van een oorlog tegen de KDP. Alleen zou de PKK en de PYD in plaats van betrekkingen met de KDP, een beleid van 'geen oorlog, geen vrede' moeten nastreven, zoals tegenover Assad. De PKK en de PYD hadden mensen in Iraaks Koerdistan moeten inzetten om de machtspositie van de KDP in te perken en te isoleren.

In Rojava zijn de problemen tussen de PKK en de PYD aan de ene kant en de PDK aan de andere kant doorgedrongen bij de andere Koerdische politieke partijen (ENKS), de Syrische Koerdische Nationale Raad voor Koerdische oppositiepartijen, Tev-Dem (Beweging voor een Democratische Samenleving), en Democratic Self-Administration (DSA). Een logisch gevolg van de grote verschillen tussen de PKK en de KDP. Ze hebben twee zeer verschillende strategieën en visies. We zien dat de PYD nauw verwant is aan de PKK; ondertussen wordt het grootste deel van de Koerdische politieke partijen in de ENKS in alle opzichten gevormd en gesteund door de KDP, en staan hun plannen en strategieën voor Rojava ​​niet los van de KDP.

Vorig jaar leidden gesprekken en onderhandelingen tussen de ENKS en de PYD en PKK eindelijk tot een soort compromis over de politieke zetels in Rojava. Er vielen me een paar dingen op. Ten eerste: Aldar Khalil, een van de belangrijkste mensen uit Tev-Dem en de PYD, vertegenwoordigde de beweging in Rojava. Bij het maken van de overeenkomst koppelde hij niet terug naar de lokale groepen en het Huis van het Volk dat Tev-Dem in het leven heeft geroepen; noch organiseerde hij een referendum. In plaats daarvan bood hij de ENKS 40% van de zetels. Natuurlijk gebeurde dat na overleg met andere leiders in beide politieke partijen, de PKK en de PYD. Er was voorafgaand aan de overeenkomst noch sprake van directe noch van indirecte democratie. Was dit wel het geval geweest, dan zou het zeker de toekomst van Rojava hebben beïnvloed. Een grote stap terug voor de principes van de Rojava-revolutie. Tev-Dem is naar mijn mening de enige hoop voor Rojava, maar speelt een volledig marginale rol. Ten tweede zou dit compromis en de hoffelijkheid die ze toonden aan de KDP beter hebben gewerkt en effectiever zijn als ze de ENKS rechtstreeks erbij hadden betrokken. Dat betekent ook rekening houden met de ENKS als partner in vrede en oorlog in Rojava, terwijl zij de KDP zou ondermijnen. Ik ben van mening dat rechtstreekse onderhandelingen met de ENKS beter zou zijn en tijd en geld had bespaard, en verwarring voorkomen. De PKK en de PYD moeten scherper zijn op de ENKS, meer gewicht in de schaal leggen en aandacht geven aan kleine of grote onderdelen, want ze kunnen de PYD en de PKK nog altijd in grote problemen brengen. De ENKS heeft zoveel keuzes te wijten aan het bestaan ​​van de vele vijanden van de PYD en de PKK. De ENKS kan zich nu gemakkelijk bij een van hun vijanden aansluiten: de KDP, Assad, Turkije, Iran of andere regionale landen, en zich met hen tegen Rojava keren.

4. De fouten van de PKK en de valstrik van Turkije

Toen in 2013 het zogenaamde vredesproces begon wisten we niet dat de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) en haar leider Erdogan geen vrede met het Koerdische volk voor ogen had. Het wilde slechts wat tijd doden. Begin 2015 hadden we dit moeten realiseren, toen en nu was het duidelijk dat het vredesproces alleen zal slagen zoals Öcalan en een paar meer mensen in de PKK het hadden voorzien. Zij wisten dat de verschuiving van de oorlog van de bergen naar de steden de Koerdische beweging nergens toe zou leiden. Ze wisten dat een wapenstilstand, ook als niets meer dan tijdverdrijf, nog altijd beter is dan oorlog.

Öcalan heeft lange tijd grote inspanningen geleverd om de tactieken van de Turkse staat onschadelijk te maken. Hij slaagde erin om de Koerdische kwestie als intern probleem als omvangrijk probleem neer te leggen bij machtige landen. Hij slaagde erin de PKK om te vormen van een gesloten nationalistische beweging naar een ​​voorbeeldige sociale beweging, een beweging tegen staatsvorming en anti-autoritarisme. Zo slaagde hij erin wereldwijd miljoenen mensen erbij te betrekken, voor de beweging in Bakur solidariteit en steun te genereren, en hij slaagde in meer zaken.

Helaas, als de situatie onveranderd blijft zijn alle inspanningen en het Öcalan's werk voor niets geweest. De beweging zal terugkeren naar het niveau van de jaren '80 en vroege jaren '90. Als het zo zal lopen, zal het ook het begin van de einde van Rojava zijn.

De wapenstilstand en het verplaatsen van de strijd naar de dorpen en de steden in Turkije, en de transformatie naar een sociale revolutie zouden Erdogans tentakels en zijn AKP hebben afgekapt. Het zou de AKP binnen en buiten Turkije onder druk hebben gezet en het beleid van Turkije onder een vergrootglas leggen.

De Turkse staat met Erdogan aan het hoofd heeft het probleem nooit serieus willen oplossen. Tegelijk was het erg moeilijk de oorlog met de PKK weer op te pakken. Ze keken altijd naar een excuus voor een ​​aanval op de PKK en de rest van het Koerdische volk in Bakur. Ze wisten ook dat de route die de PKK nam - de aankondiging van een wapenstilstand en voorbereidingen op een ​​vreedzame oplossing - de manier was om de strijd te winnen. Daarom zocht Erdogan, met de hulp van de Turkse inlichtingendienst (MIT), naar manieren om de PKK te betrekken bij een oorlog. Hij wist dat dit de enige manier is om Rojava te verslaan, of op zijn minst zo te verzwakken dat het elk compromis zou aanvaarden.

Helaas deed de PKK precies wat de Turkse staat wilde. In de zomer van 2015 doodde het een paar leden van de politie, hoewel de PKK de moorden ontkende. Het gaf de staat echter de rechtvaardiging om vele onschuldige mensen te doden en te arresteren. Straaljagers van de Turkse staat gingen de Iraakse grens over en bombardeerden een week lang de guerrilla's in de bergen en verwoesten dorpen in Iraaks Koerdistan, waarbij veel burgers (onder wie vrouwen en kinderen) omkwamen en vele PKK-strijders. Later kondigde de Turkse staat aan dat het vredesproces voorbij was.

Na de dood van 130 mensen bij de aanslag in Ankara en de wreedheden van de staat tegen de bewoners kondigde de PKK, in plaats van te werken aan het uitbreiden van de sociale revolutie naar andere delen van Turkije, een bestand af aan in de vorm van zelfbestuur. Hoe kun je in een klimaat van oorlog en terreur "zelfbestuur" instellen? Als "zelfbestuur" van het volk is, moeten mensen zelf besluiten via directe democratie, niet door een besluit van de guerrilla's of door een kleine minderheid! Het was duidelijk dat de aankondiging in deze situatie geen keuze van het volk was. Het gaf de staat een excuus om meer mensen te doden en verder te terroriseren. Bovendien zou Erdogan mensen in Turkije vertellen dat het "Koerdische volk uit is op het verdelen van Turkije", vooral omdat op dat moment de verkiezingen in volle gang waren.

Erger nog, op 24 en 25 december kondigden in Nusaybin, Butan, een groep mensen de oprichting van de "Civiele Partij" in Cizre aan. Al snel na de aankondiging werd de oprichting van de "City Protection Unit" aangekondigd, met foto's van jongeren op sociale media die geweren en granaten showen als leuk en uitstekend nieuws. Naar mijn mening was dit een grote fout, en ik twijfel er niet aan of Turkije er miljoenen voor over zou hebben gehad om het te kopen.

Vanuit een andere hoek nam een enkel persoon een besluit voor de hele stad, zonder na te denken over de gevolgen en zonder terug te koppelen naar de kiezers. Op 30 december meldde Rojnews de verklaring van Gültan Kisanek dat, "Als de staat onze co-burgemeester arresteert, ik zelfbestuur zal aankondigen."

Op dit moment wordt over de voortzetting van dit verzet gesproken, en zullen de stadsguerrilla's in de nabije toekomst in het centrum van Turkse steden beginnen te vechten. Dat is bevestigd door een commandant, Dalal Amud, en er wordt gezegd dat de aanvallen van Turkse regeringstroepen voorkomt. Rojnews meldt op 2 januari dat Dalal Amud, in haar interview met Firat News, zegt: "Als de aanslagen [de aanvallen van Turkije] in 2016 toenemen, dan staat ingrijpen in steden op de agenda."

Dit soort tactieken zijn naar mijn mening zeer gevaarlijk en suïcidaal. De enige persoon om hen te kalmeren en de PKK weer in de goede richting te krijgen is Öcalan. Hem is verboden iemand te zien of om berichten te versturen. Ik geloof dat het een weloverwogen verbod is. Ze weten dat Öcalan zijn volgelingen zou instrueren niet te gaan vechten in de straten, de sociale revolutie niet te verwoesten en dat wat er is bereikt niet te verkwanselen.

5. Toenadering tot de VS en Westerse landen

De VS en de westerse landen zijn duistere machten; in de afgelopen eeuw of meer hebben ze nauwelijks een beweging of staat geholpen, tenzij ze er beter van konden worden. Om te zien of een beweging daadwerkelijk de belangen van de meerderheid van de bevolking weerspiegelt, hoeven we alleen maar te kijken naar de houding van de VS en andere westerse landen, om er meer over te weten te komen. Als ze de beweging steunen, is ze twijfelachtig. Als ze tegen zijn, dan moeten we het nader bekijken om er iets over te zeggen.

Duidelijk geldt deze formule niet voor terroristische groeperingen, omdat we simpelweg niet weten wat er achter de schermen speelt en welke adviezen deze landen precies aanhouden. Het is voor hen vanzelfspreken de groepen vandaag terroristen te noemen en morgen "vrijheidsstrijders"; om hen vandaag wreed aan te vallen en er morgen mee te onderhandelen. De taal van de politiek kent alleen de gevestigde belangen en niets meer.

Vergeleken met de hulp die de VS en andere westerse landen aan reactionaire en terroristische staten bieden, stelt de hulp en ondersteuning aan Rojava niets voor. Maar toch, waarom geven ze? Rojava verslaan met militaire middelen zou niet gemakkelijk zijn. Elk land dat de beweging in Rojava zou bevechten zou worden geconfronteerd met grote protesten, zowel in het binnenland als internationaal. Dus de beste manier om het te verslaan is het te steunen, het in te kapselen en te temmen, zonder een militair op te hoeven offeren. Zodra dit is gebeurd, kan de economische bezetting beginnen.

Wat ik bespeur in interviews met PKK- en PYD-leiders en hun houding is dat ze bangig zijn en hun best doen de VS en andere westerse landen te behagen.

De Amerikaanse steun aan de PYD is nu veel omvangrijker dan tijdens de slag om Kobane, en de steun is rechtstreeks in plaats van via de KRG. Een paar maanden geleden stuurden de VS vijftig adviseurs en deskundigen naar de YPG en YPJ. De steun aan Rojava was goed gepland maar voltooide zich langzaam: ten eerste vanwege Turkije; ten tweede vanwege de Golfstaten en de reactie van Soennieten; ten derde, omdat op dit moment de toekomstplannen van Rojava hen niet duidelijk zijn. (En ons ook niet.)

In een interview van het Washington Koerdisch Instituut (WKI) met Salih Muslim (http://dckurd.org/2015/09/02/interview-with-mr-salih-muslim-chairman-of-...) in september 2015 de vraag: wat is het doel van de bufferzone die Turkije wil? Welk standpunt neemt de Amerikaanse regering hierin? "De VS hebben meerdere malen hun afkeuren van de bufferzone geuit, en we vertrouwen op deze verklaringen." Een bijzonder naïef antwoord. Als dit werkelijk zijn mening is, kent hij noch de VS, noch hun belangen in Turkije, de Golfstaten en de Soennitische volkeren in het algemeen. Als hij dit een goed diplomatiek antwoord vindt, geloven niet veel Koerden dat. De Amerikaanse regering gelooft het ook niet, omdat bekend is dat de PKK en de PYD gelieerd zijn en de PKK voor de VS nog altijd een terroristische organisatie is.

In hetzelfde interview werd Muslim gevraagd hoe hij de relatie met de VS ziet. "Als een stap in de goede richting. We streven ernaar om onze betrekkingen politiek en diplomatiek uit te breiden, en we hopen dat we erin slagen." Daarna werd hem gevraagd: wat is uw boodschap aan het Amerikaanse volk en hun regering? "Amerika is een supermacht die wereldwijd de democratie bevordert, en het wereldwijd probeert te ontwikkelen en te verbreiden. Het Amerikaanse volk kent eigen normen en fundamenteel democratische principes." Dat deze mening van de beste PYD-leider komt is een ramp. In de afgelopen eeuw en daarvoor hebben de VS de democratie niet gesteund. Mensen die er in verschillende landen voor opkwamen zijn door de VS bruut bevochten en met duizenden vermoord. De VS is het meest begaan met de meest reactionaire regeringen en dictaturen ter wereld. Muslim's antwoord bevat geen enkele waarheid; het dekt de wreedheden van de Amerikaanse staat toe en verdedigt in het bijzonder wat de VS hebben gedaan en nog steeds doen, direct en indirect, tegen zijn eigen volk, het Koerdische volk.

Op 7 december 2015 werd Cemil Bayik, de belangrijkste Koerdische PKK-leider na Öcalan, geïnterviewd door Mahmut Hamsic. Bayik: "We staan noch aan Amerika's kant, noch aan de kant van Rusland. Wij zijn een derde strijdkracht, we vertegenwoordigen een derde lijn. Met 'we' bedoel ik de Koerden in Rojava." Wat zeiden ze? "Ze zeiden, we erkennen wie onze status erkent, en we zullen allianties met hen vormen. Tot nu toe heeft niemand Rojava officieel erkend, daarom staan de Koerden niet aan de kant van de VS en Rusland. Er zijn betrekkingen. Wie tegen IS wil vechten, zullen we terzijde staan." Omdat hij de ideeën van Öcalan rond democratisch confederalisme het beste begrijpt en Bookchins ideeën enigszins begrijpt, vind ik dat hij dit en in voorgaande interviews veel beter had kunnen doen. Hij had zijn ideeën en die van de PKK zorgvuldig en afgewogen kunnen uitleggen, en gênante reacties op gevoelige vragen als deze kunnen voorkomen.

6. De verschillende opvattingen en de paradox over de toekomstige economie van Rojava

De basis van de sociale revolutie in Rojava is voor mij de economische en de culturele revolutie. Van daaruit kan de revolutie uitbreiden naar andere sectoren, zoals onderwijs en de politiek, die beide sterk gebonden zijn aan de economie en cultuur.

Een sociale revolutie verbetert de negatieve kanten van bestaande culturen om aan te sluiten bij een organische samenleving waarin mensen in een gemeenschap leven en gezamenlijk werken. Het is dus belangrijk vanaf het begin een ​​duidelijk idee te hebben van het soort economie waar we uiteindelijk naartoe willen werken. Het creëren van gemeenten, en werken en samenleven op het land, in wijken en in werkplaatsen is de basis voor het socialiseren van de economie en voor mensen die in communale gemeenschappen samenleven.

Het is waar dat Rojava geen geavanceerde economie kent; in plaats daarvan kent het oorlog en een embargo. Deze kwesties gaan samen met andere sociale problemen, en de internationale steun en solidariteit zijn onvoldoende. Ongetwijfeld speelt dit een grote rol bij het vormen van de economie in Rojava.

Mensen zouden het probleem rond de economie echt niet licht moeten nemen, en goed plannen. Bij besprekingen zouden zij ook de tegenstrijdigheden moeten vermijden.

Er zijn meer dan honderd gemeenten in het Jazeera Kanton. Ze zouden effectiever kunnen zijn door in de wijken, in de fabrieken, op het land waar mensen werken, in elke werk- en studieplaats, maar ook bij openbare diensten grote collectieve keukens te vestigen.

Door nu te plannen over samenwerking in de landbouw en producten op basis van de vraag moeten worden in de plaats te verdelen. Echter, overwegen wat Dr Ahmet Yusuf, de minister van Economische Zaken in Afrin Canton, zei op 18 december 2015 in de Huffington Post:. "We zullen een economie ontwikkelen die is gebaseerd op landbouw. We zullen de productie zo inrichten dat alle volkeren in de regio kunnen worden opgenomen en ervan kunnen profiteren." Yusuf tegenover de PKK-gelieerde Koerdische nieuwsdienst ANF News in december: "We moedigen iedereen aan hun land te bewerken op basis van de behoeften van de gemeenschap. Investeerders zijn van harte welkom om bij te dragen aan de inspanningen van burgers die van de natuur leven, aangezien private ondernemingen nog steeds deel uitmaken van de economie.” Maar hij wil investeerders laten weten dat "we hen niet de mogelijkheid zullen bieden om de gemeenschap en de mensen te exploiteren of te monopoliseren. Daarin zullen we slagen, want er zijn geen methoden meer over om op de Aarde uit te proberen. Omdat dit model de menselijkheid weer tot leven zal brengen."

Tijdens de bloeiende revolutie in Rojava in januari 2015 stelt historicus Dylan Murphy aan journalist en onderzoeker Özgür Amed (auteur van The Unfolding Revolution in Rojava) de vraag: "De kapitalistische wereld herstelt zich nog steeds van de economische crisis van 2008 en de economische ongelijkheid groeit wereldwijd. Welke alternatieven worden in Rojava voorgesteld?" Amed: "De economische pijler is een essentieel onderdeel van de revolutie in Rojava! Ze verdedigt een zelfstandig economisch model en is bezig het in de praktijk brengen. Het kapitalisme omringt alles en iedereen, en in een eeuw waarin ademen moeite kost, en waar we schijnbaar verstoken blijven van alternatieven wordt nu met behulp van een alternatief economisch model en een communale economie een alternatief ontdekt."

Amed verwijst naar de opmerkingen van dr Ahmet Yusuf's over de 'democratisch autonome economie': "Wij gaan uit van de bescherming en verdediging van natuurlijke hulpbronnen. Niet in militaire zin, maar zelfverdediging tegen uitbuiting en onderdrukking waarmee de samenleving wordt geconfronteerd. Daarbij zijn er veel obstakels voor de herstructurering van de communale economie in Rojava. Kapitalistische systemen hebben geprobeerd om de economische en sociale vooruitgang te belemmeren. Wij nemen de communale economie als fundamenteel beginsel. We werken aan een systeem dat anti-liberalisme, ecologische duurzaamheid en moreel gemeenschappelijk eigendom combineert met communale en culturele productie."

Özgür Amed vervolgt: "Deze revolutie ontwikkelt coöperaties op basis van een sociale economie als een economisch alternatief. Zo zullen alle bedrijven die naar Rojava komen een plaats krijgen binnen de coöperaties."

Het is duidelijk dat in het eerste interview de ideeën van Yusuf over de economie in Rojava beter naar voren komen dan in het tweede. De vraag blijft echter: hoe overtuig je een bedrijf om het winstoogmerk op te geven? Zolang een bedrijf bedrijfsvoering als doel heeft en bedrijfsvoering geld verdienen betekent en zolang er geen winst wordt gemaakt, neemt geen enkel bedrijf deel aan de coöperaties.

7. Mensenrechtenschendingen

Er wordt heel veel propaganda tegen de PYD en de schendingen en schendingen van de mensenrechten door de media verspreid, met inbegrip van de KRG en mensenrechtenorganisaties. De PYD wordt beschuldigd van het inperken van vrijheden, arrestaties van oppositieleden en geweld tegen gevangenen. Onlangs werd de YPG beschuldigd van het gebruik van geweld tegen Arabische dorpelingen die onder controle stonden van IS. Sterker, we kregen te horen dat ze hele dorpen ontruimden, omdat ze met IS hadden samengewerkt.

Geen twijfel dat in een gewapende machtsstrijd een klimaat wordt gecreëerd van inbreuken en schendingen van mensenrechten, en dit gangbaar kan worden. Deze praktijken worden vaak ingezet tegen de oppositie, of wanneer iemand gewoon een geschil heeft. Onder dergelijke omstandigheden is er geen twijfel dat bovengenoemde beschuldigingen voorkomen, de geschiedenis bewijst dat.

Sinds september vorig jaar, toen de PYD een nieuw basisschool-curriculum introduceerde, maken mensen met verschillende religies, verschillende achtergronden, verschillende organisaties, en enkele Arabieren bezwaar tegen de nieuwe opzet. Ze denken dat "Nieuwe Koerdische taal basisonderwijs geïntroduceerd door PYD-geleide Koerdische autoriteiten in het noorden van Syrië vorige maand omstreden zijn omdat ideologie prioriteit krijgt. "Ze geloven dat er weinig verschil is tussen het onderwijs onder het regime van Assad en dat van het democratisch zelfbestuur. Net als schoolboeken van de Syrische regering," zegt Kadar Ahmad, een Koerdische activist uit Kobane tegenover Syria Direct. "Het lesmateriaal in de nieuwe curricula prefereert teksten boven de andere, met het verschil dat deze curricula het gedachtengoed van Öcalan bevatten in plaats van de ideeën van de Baath-partij." http://syriadirect.org/news/new-pyd-curriculum-in-northern-syria-reveals...

Uiteraard weten we niet hoeveel hiervan waar is, maar voor de bovengenoemde groepen is het moeilijk om het huidige systeem in Rojava goed te keuren en in het nieuwe onderwijssysteem te passen. De Syrische regering staat op het moment particuliere scholen voor christenen en Assyriërs om verschillende redenen toe; daarom denken deze mensen dat hun voorrechten worden ontnomen die ze onder het regime van Assad genoten. Ik erken dat de PYD en de DSA particuliere scholen willen terugbrengen en dat sommige ouders hun kinderen niet in het huidige onderwijssysteem willen onderbrengen. De PYD en DSA zouden echter meer geduld moeten hebben. Ze hadden meer tijd moeten besteden aan een dialoog met de ouders om hen te overtuigen hun kinderen niet naar normale scholen te sturen.

~ Human Rights Watch (HRW) vermoedt dat in Qamishli de mensenrechten zijn geschonden, van gedwongen verhuizingen tot het verwoesten van huizen en eigendommen van niet-Koerden. Het Assyrische International News Agency meldt op 2 november 2015 inbeslagnames van eigendommen, de dienstplicht en leerplannen voor de kerk. "Zestien Assyrische en Armeense organisaties in de provincie Hasaka hebben een verklaring opgesteld tegen de Koerdische onteigening van privé-eigendom uitgegeven. De verklaring beschuldigt de Democratische Unie Partij (PYD) en de Syrische tak van de Turkse Partij Koerdische Arbeiderspartij (PKK) van schendingen van mensenrechten, de onteigening van privé-eigendom, illegale dienstplicht en interventie van in kerkelijke leerplannen."
http://www.aina.org/news/20151102170051.htm ~ *

Ongeacht de situatie in Rojava moeten mensen hun zegje kunnen doen. Het moet mogen ​​om de verschillen te laten zien, er moet volledig recht zijn om kritiek te uiten, om te protesteren en eigen demonstraties te organiseren, hetzij als individu hetzij als een politieke organisatie. Ook is er geen rechtvaardiging voor het verwijderen van Arabieren uit hun dorpen.* Voorkomen moet worden een herhaling van het beleid dat Assad en de voormalige Iraakse regering in Syrië en Irak aan het Koerdische volk oplegden.

De PYD en de YPG zouden HRW als bescherming moeten beschouwen, niet als vijand. Ze zouden moeten zien dat ze er zijn om hun reputatie te beschermen, door schendingen van mensenrechten te stoppen of de schendingen tenminste onder de aandacht te brengen, HRW aan te moedigen misstanden en de daders te rapporteren, zodat ze dit verschrikkelijke probleem kunnen aanpakken.

In plaats van compromissen te sluiten met de KRG en andere machten in de regio, zou de PYD de oppositie in Rojava tegemoet moeten komen. De PYD zou hen rechten moeten geven, in plaats van hen te vervolgen en ze naar de KRG, Turkije of een andere regionale regering te drijven. Het negeren en marginaliseren van de oppositie zal de PYD, PKK en YPG enkel in de problemen brengen.

–------------

* De beschuldigingen van AINA worden door meerdere partijen in twijfel getrokken. Zie o.a.:
http://anfenglish.com/news/christian-political-foundation-denies-aina-al...

Bron: https://libcom.org/library/our-attitude-towards-rojava-must-be-critical-...