Kunst-,vlieg- en handwerk
Over bijen, duurzaamheidsprijzen, wereldleiders, Dalai Lama en een ronddraaiende sjamanistische bijenvlucht.
Kunst-,vlieg- en handwerk
Op alleen wat nectar en zonne-energie is omgerekend naar één werkbij deze bij voor één potje honing de wereld rond gevlogen. Op een gezonde boterham zijn de raten handmatig ontzegeld, geslingerd en daarna door mij afgevuld in glazen potjes met een mooi etiket en een ‘bijendeksel’. Veel kunst-, vlieg- en handwerk is er nodig en toch ook maar heel weinig fossiele brandstoffen om een potje streekeigen honing te maken. De streekeigen honingbijen, de drachtplanten (nectar en stuifmeel), de directe omgeving, het weer, het seizoen, de omgang met de bijen en de wijze van honingproductie bepalen de smaak. Elke kleine partij honing van De Kleine Salamander is uniek in zijn soort.
Voor mij geen duurzaamheidsprijs. De bijen hebben immers het meest werk gedaan. Geen zielige bedelverhalen over hoe slecht het met de honingbijen gaat. Want daar gaat het namelijk veel beter mee dan met onze eigen soort en zijn agrarische omgeving. En vooral gaat het met de honingbijen beter dan met de door ons 'gekozen' kleine en grote leiders. Veiligheid, extremisme, het grote Ik, hufterigheid, politieke- redes, angst en haat..... De honingbijen kennen die onnozele door mensen bedachte begrippen niet en geven daar dus ook geen stem aan. Tevreden zoemend kunnen zij ook nog eens beter communiceren dan ons eigen net uit de bomen gevallen soort. En tellen kunnen ze als de beste. Zeker ook tot één tellen, één AARDE bijvoorbeeld.
Kom daar eens bij onze wereldleiders, laat staan onze eigen premier, mee aan. Business as usual. Handje schudden met het Chinees bedrijfsleven en haar leiders. 'Oh, even vergeten Tibet en de mensenrechten te noemen'(MR).
Goed, de Dalai Lama is als wereldleider waarschijnlijk wel een uitzondering. Hij kan, dat weet ik zeker, tellen. Zijn lach stelt nog wat voor. Hij houdt volgens mij ook niet van 'geloof- of overtuigingsreservaten' . Dat kun je ook zien aan de vlag van Tibet. En de honingbijen zijn hem waarschijnlijk tijdens hun vlucht rond de AARDE tegengekomen.
De honingbijen gaan ons, net als trouwens de Dalai Lama overleven. Reïncarnatie is geduld. De Dalai Lama wordt op 6 juli 80 jaar. Het is wat. In vrijheid geboren en het grootste deel van je leven daarna in ballingschap. Hoe kan dat eigenlijk en wie doet er wat aan? 'Economisch' handen schuddende en dan plots zwijgende weinig lerende politici lijken mij al meer dan 300 jaar niet de aangewezen personen.
Ik vraag mij dan elke keer weer af hoe groot of klein is veiligheid, extremisme, het grote Ik, angst, haat, vrijheid en 'hufterigheid' eigenlijk? Is het iets van de straat of juist iets van de Staat. Is het kleinschalig of grootschalig; ‘In the land of the Little Kings, profit is the only thing’(Little Kings'-Paul Kelly). Voor wie zijn er meer ingewikkelde regels en voor wie juist minder. Wie of wat komt er straks, na het ontfrutselen van alle oorspronkelijkheid en vrijheid, ook in een reservaat terecht?
Ik heb ondertussen voor u gauw wat vloeibaar goud gestolen. Ik sla, ondanks deze goed voelende buitenparlementaire actie, toch maar even op de vlucht. Tijdens deze ronddraaiende sjamanistische bijenvlucht feliciteer ik de Dalai Lama en geef hem een witte zijden doek gedrenkt in een honingzoet geel doorschijnend universum. Voel mij beneveld, zie ergens een zwerm bijen verdwijnen en slinger nog wat honing. Het aantal bijen is ontelbaar, de AARDE ondeelbaar. Hoe groot of klein, zwak of sterk zijn wij eigenlijk zo samen met de bijen? Streekeigen honing maken. Kunst-,vlieg- en handwerk is het. En misschien wel een praktische slingerbeweging naar ecologische eenwording.
Gelukkig, op 6 juli a.s is er nog tenminste één oude wijze man die dat snapt. Daar kunnen alleen maar mensen bijkomen. De rest laat ik aan de bijen over.