Van parti- naar mediacratie.
Partijpolitiek bestel strookt niet met digitaal tijdperk
Het probleem met de politieke vertaling van de vrijheid van meningsuiting is niet dat de moslim daar nog niet klaar voor is, maar dat politiek gesproken onze samenleving – onbewust(!) – zwaar gebukt gaat onder het juk van deze vorm van vrijheid. Het als democratisch hoogstandje aangeprezen gedachtegoed, dat paradoxaal genoeg de broodnodige eenheid van beleid blokkeert, waardoor de problemen structureel worden en daarmee onoplosbaar. De onoplosbaarheid die in ons verdeeldheid zaaiende partijpolitieke bestel, als politiek eindproduct van de vrijheid van meningsuiting, zit ingebakken.
Vandaar dat voor het adequaat aanpakken van de problemen, toch het ultieme algemeen belang, de stembus geen uitkomst biedt. Daarvoor zal ons partijpolitieke bestel in alle openheid breed maatschappelijk ter discussie gesteld moeten worden. Voor de media, zowel die van linkse als van rechtse signatuur, zie ik hier een gezamenlijke taak weggelegd. Het oppikken daarvan zal zonneklaar bewijzen dat we niet langer in een parti- maar in een mediacratie leven. Het digitale tijdperk waarin geen plaats is voor oncontroleerbaar achterkamertjesgedoe. De gangbare politiek waarmee het kind (het algemeen belang) dagelijks met het Haagsche badwater (de uitzichtloze strijd om de partijpolitieke macht) wordt weggespoeld. En dat nog juridisch gesanctioneerd ook. Hoe zo Democratische Rechtsstaat?