De stille revolutie
In 2007 publiceert de Amerikaanse Naomi Wolf haar boek The End of America over de teloorgang van de grondwettelijke vrijheidsprincipes in haar land. Wolf betoogt dat er historisch tien kenmerkende stappen zijn te onderscheiden, noodzakelijk voor de overgang van een open democratie naar een gesloten fascistische staatsvorm. Nederland lijkt de Verenigde Staten in al deze tien stappen precies te volgen.
"Degenen die essentiële vrijheid willen opgeven in ruil voor wat tijdelijke veiligheid, verdienen vrijheid noch veiligheid” – Benjamin Franklin
In 2007 publiceert de Amerikaanse Naomi Wolf haar boek The End of America over de teloorgang van de grondwettelijke vrijheidsprincipes in haar land. Wolf betoogt dat er historisch tien kenmerkende stappen zijn te onderscheiden, noodzakelijk voor de overgang van een democratie naar een fascistische staatsvorm:
1. Roep iets uit tot een verschrikkelijke interne en externe vijand
2. Creëer geheime gevangenissen waar marteling plaatsvindt
3. Ontwikkel een kaste mensen of paramilitaire troepen die geen verantwoording hoeft af te leggen aan de burgers
4. Ontwikkel een systeem van toezicht op de eigen bevolking
5. Intimideer burgergroeperingen
6. Ga over tot willekeurige arrestatie, detentie en vrijlating
7. Val belangrijke personen aan
8. Controleer de pers
9. Behandel politieke dissidenten als verraders
10 Schort de werking van de rechtsstaat op
Nederland, gidsland van Europa, lijkt dezelfde weg te gaan als haar grote voorbeeld. Deze serie toont de ontwikkeling van een open naar gesloten samenleving; van Nederland als soevereine constitutionele monarchie met relatieve vrijheden, naar een natie waarin een alles controlerend (technocratisch) fascisme steeds duidelijker vormen lijkt aan te nemen. Het is het einde van Nederland zoals we het kenden. In dit deel; de ontwikkeling van een kaste mensen of paramilitaire troepen die geen verantwoording hoeft af te leggen aan de burgers.
Op weg naar de politiestaat
In de overgang van een open naar gesloten samenleving stuurden fascistische overheden intimiderende groepen, veelal jonge mannen, af op de burgerbevolking ‘voor orde en veiligheid’. Deze groepen stonden niet onder democratische controle. Ze joegen burgers schrik aan en maakten ze zo makkelijk manipuleerbaar door de overheid. Mussolini deed dat in Italië met ordehandhavers als de Camicie Nere en Hitler deed dit met zijn beschermingsdienst Sturmabteilung (SA). Onder Hermann Göring kreeg de SA de status van hulppolitie. In de loop der tijd kregen zij door hun enorme aanwas almaar meer macht en permitteerden zij zich steeds meer geweld. Vooral op ontevreden, laagopgeleide, vaak werkzoekende jonge mannen hadden deze ordediensten grote aantrekkingskracht.
Behalve van burgerlijke ordehandhavers maken fascistische regimes vaak gebruik van paramilitaire organisaties, wel of niet in dienst van de overheid, ter intimidatie van de burgerbevolking. Een voorbeeld zijn Mussolini’s Carabinieri.
Amnesty International definieert paramilitaire organisaties als volgt: “Aanduiding voor groepen die zich hebben bewapend en gewapende acties uitvoeren, maar niet tot het reguliere leger horen. Het belang van paramilitaire eenheden is in de loop der jaren toegenomen ten opzichte van dat van het leger. [Conclusie: Amnesty International] Ertoe behoren o.m. doodseskaders, ‘vigilantes’ (burgerwachten) en milities. Ook een reguliere instelling zoals de politie kan paramilitaire taken op zich nemen”
In Nederland wordt de sociale, economische en politieke macht steeds meer in stand gehouden door een politie of een private variant daarop. Zij zijn de beschermers van de top tegen de massa. Deze politie is deels geheim (AIVD/MIVD/Europol/Eurogendfor/SitCen) en heeft sinds 9/11 zeer vergaande bevoegdheden en een steeds groter arsenaal aan technische controlemogelijkheden. De politie zet via ‘burgernet’, kliklijnen en burgersurveillance (stadswachten) de eigen bevolking tegen zichzelf in. Daarnaast blijkt de democratische controle zeer summier of niet aanwezig.
In het verlengde hiervan heeft het Openbaar Ministerie zich een ongekend grote macht verworven, terwijl de rechten van de burger tegenover dit lichaam steeds meer worden uitgekleed, getuige de schrikbarende aanklacht over de omvorming van het strafrecht tot gelegaliseerde staatscriminaliteit van advocaat B. van der Goen “Doodseskader in Nederland” uit 1998. (Zie deel 10).
Dat de burger bovendien de integriteit van de politie zeer in twijfel kan trekken, blijkt onder meer uit de affaire rond het Interregionaal Recherche Team Noord Holland/Utrecht, oftewel de IRT-affaire. Daarbij werd rond de 100.000 ton (!) aan drugs onder politiebegeleiding op de illegale markt gebracht. Dankzij de corruptie binnen de politie overtrof de Nederlandse overheid sinds de amphioenhandel in de zeventiende eeuw, de uitbating van haar cocaïne plantages op Java, en de harddrugsproductie in haar cocaïnefabriek tot aan de tweede wereldoorlog, opnieuw haar twijfelachtige reputatie als zijnde de grootste drugshandelaar aller tijden. De verantwoordelijken zijn, zoals gebruikelijk in Nederland, na afloop van de affaire gepromoveerd.i En nog steeds gaat de overheid (lees: de eigenaren van BV-Nederland) onverstoord door met drugssmokkel. De politie arresteert klokkenluider Sietse Planting als hij, als soldaat destijds te Afghanistan, eind 2011 zijn ontdekking bekend maakt dat de Nederlandse overheid grootschalig is betrokken bij drugssmokkel uit dat land, nadat de cocaïneproductie er explosief is toegenomen sinds de komst van de Amerikanen.
Het verschijnsel waarbij een (niet integere) politie met vergaande bevoegdheden optreedt als handhaver van de (eveneens niet integere) gevestigde sociale, economische en politieke macht, tegenover een steeds machtelozer burger en daarbij de burger tegen zichzelf gebruikt ter sociale controle, is kenmerkend voor totalitarisme, de politiestaat en fascistische regimes.
Lees verder op Anarchiel.com vanaf 'De militarisering van de politie': http://www.anarchiel.com/display/het_einde_van_nederland_3_de_stille_rev...