IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Let's play..

Ooit was er een idee. Het idee om het gemene kapitalisme te vernietigen. “Oh, if only…” Het verhaal gaat zo: “Waren we maar vrij om een gelukkig te zijn! Realiseerden we ons maar dat al deze problemen niet echt zijn! Dat deze fictieve obstakels die op de weg liggen naar het leven dat iedereen wenst, gewist en herschreven kunnen worden!” Het idee was groot, het idee was goddelijk, en daar lag de fout. Het was onbereikbaar en onaanraakbaar als al het goddelijke. Zoveel aspecten om de wens uit te laten komen, te verzamelen op één bepaalde plek op één bepaald moment – onmogelijk!

Trailer | http://vimeo.com/86238431
http://muitelingen.tumblr.com

Let's play..

Ooit was er een idee. Het idee om het gemene kapitalisme te vernietigen. “Oh, if only…” Het verhaal gaat zo: “Waren we maar vrij om een gelukkig te zijn! Realiseerden we ons maar dat al deze problemen niet echt zijn! Dat deze fictieve obstakels die op de weg liggen naar het leven dat iedereen wenst, gewist en herschreven kunnen worden!” Het idee was groot, het idee was goddelijk, en daar lag de fout. Het was onbereikbaar en onaanraakbaar als al het goddelijke. Zoveel aspecten om de wens uit te laten komen, te verzamelen op één bepaalde plek op één bepaald moment – onmogelijk!

Maar daar waren de Muitelingen. “Stapje voor stapje, dag voor dag, alles telt, wij houden de stand bij… let’s play!”Hier beginnen we een proces om onze levens terug te nemen! Hier beslissen we dat niet dapperheid, maar motivatie nodig is om bewust te kiezen. Hier besluiten we dat angst en controle geen onderdelen zijn van de droom der dromen. Gehoorzaamheid is de norm. We omarmen het toegewijde en koppige kind in onszelf, breken met de norm en schudden ons hoofd en zeggen: “Nee!” Wij spelen truth or dare, en we genieten er van.

Deze episode is nu begonnen en het zou door velen geschreven moeten worden. Deze keer kun je mee doen! Wordt vervolgd…

Maar er kwam een moment in ieder van onze levens dat we onszelf terugvonden in de regen met onbestelbare pakketjes, in een stinkend magazijn met steeds een nieuwe bestelling als je de oude had afgehandeld of lopend met een dienblad op een terras vol mensen die dachten dat een euro fooi onbeleefdheid afkocht en dat we maar één ding dachten: de volgende die denkt ons opdrachten te kunnen geven omdat ons €8,57 (bruto) per uur wordt betaald, krijgt een stomp in z’n gezicht. Na jaren van tijdelijke contracten en uitzendburo’s, pendelend van het ene bijbaantje naar de andere shitty job werd langzaam een pijnlijk patroon duidelijk. Hoezeer het uitzendburo ook z’n best deed het baantje als uitdagend te omschrijven, hoe joviaal de teamchef ook was, hoe groot de ‘doorgroeimogelijkheden’ ook waren, uiteindelijk moesten wij het shitwerk opknappen, terwijl andere mensen daar beter van werden.

Het is moeilijk te zeggen wat eerst kwam. Het besef dat we werden uitgebuit, of het besef dat we geen uitzondering waren. Van de fabrieksarbeiders die in de sweat shops van Foxconn de schroefjes aandraaien van iPhones, tot de Poolse vrachtwagenchauffeur die geen andere keus heeft dan onder het minimumloon in Nederland te rijden en er een portie gratis racisme bij krijgt, en van de Filipijnse schoonmaakster zonder verblijfsvergunning en ‘dus’ zonder CAO, tot de ZZP’er die ooit van z’n hobby z’n werk maakte en nu nauwelijks meer tijd heeft voor hobbies; in een wereld waar geld, winst en concurrentie leidende motieven zijn, vangen de meeste mensen structureel achter het net.

En dat allemaal omdat iemand ooit heeft bedacht dat het een goed idee zou zijn als degene met een fabriek arbeiders kon inhuren om in die fabriek producten te maken. Hou de kosten laag, verkoop voor een hoge prijs en voila, je recept voor rijkdom is klaar. Een formule die eigenlijk sinds de uitvinding van de stoommachine en de daarmee samengaande mogelijkheid tot massaproductie nauwelijks veranderd is. Rijkdom blijft gebaseerd op armoede van anderen.

We schreven het al: iemand heeft dat ooit bedacht. Ondertussen is het verworden tot een allesomvattende realiteit. Winstmogelijkheden en economische inzetbaarheid zijn doorgesijpeld tot alle vezels van de maatschappij. Alles heeft een marktwaarde, iedereen een prijs.

Zoals dat meestal gaat in dit soort zaken: ons is nooit iets gevraagd. Laten we duidelijk zijn. We verlangen niet terug naar een soort pre-kapitalistische samenleving waarin boeren afhankelijk waren van kasteelheren en thuiswerkers van rijke kooplieden. Al evenmin verlangen we terug naar de gouden eeuw, waarin de VOC rijk werd door aan de andere kant van de wereld met geweld te nemen wat niet van hen was. Maar dat het kapitalisme, als opvolger van deze systemen, een slecht idee is, dat mag toch onderhand wel overduidelijk zijn.

Hoezo is het logisch dat mensen meer verdienen als ze andere mensen opdrachten mogen geven? Waarom is het eerlijk dat mensen wel producten voor de Westerse markt in elkaar mogen knutselen, maar dat ze het niet moeten wagen zelf deze kant op te komen? En waarom is zelfs iets persoonlijks als onze identiteit tegenwoordig een product dat je kan kopen of verkopen? Moeten we nog even doorgaan?

In onze dromen duwen we kapiteins van het dek van VOC-schepen en gooien we klompen tussen textielmachines. In het dagelijkse leven werken we bij de IKEA, waar we per BJÖRN steeds een schroefje weglaten, ‘verliezen’ we post of stelen we van de baas. Misschien niet de manier om binnen een dag het kapitalisme omver te werpen. Maar als we dat nou eens allemaal zouden doen? Of als we allemaal tegen onze bazen en opdrachtgevers zouden zeggen dat ze het zelf mogen doen? Naïef? Misschien. Maar als iemand ons vraagt of we nou echt denken dat een andere wereld mogelijk is, of het wel zonder bazen kan, en of kapitalisme niet toch het beste systeem is, zouden we liefst hetzelfde reageren als ooit, in de regen, het magazijn of op het terras: met een flinke stomp in het gezicht. Omdat we het gehad hebben met vriendelijk vragen.