Door de tranen heen… Op bezoek bij gevangen Zapatistas
Wanneer: 09/01/2013 - 19:32
Een kameraad van ons is op het moment in Chiapas, Mexico en bezocht daar een gevangenis waar meerdere Zapatistas gevangen worden gehouden. Hieronder een stuk van haar hand over de belevenissen aldaar.
Na de eerste instructies geen zwart, groen, blauw of grijs te dragen om verwarring met de militaire uniformen te voorkomen vertrokken we met verwachtingen van zware bewaking naar de gevangenis van San Cristobal de las Casas. Hier zitten zo˙n 500 mensen vast, waarvan tien aangesloten zijn bij La Otra Campaña van de Zapatistas. Dit zijn de mensen die wij vandaag gaan bezoeken.
Eenmaal ter plaatse bleek het met de zware bewaking reuze mee te vallen. Het bezoek had qua sfeer veel van en tuinfeest of familiebarbeque. Door de hartelijke ontvangst van de gevangenen zou je de hekken, muren en wachttorens om je heen haast vergeten. Wanneer gevangenen en hun familie beginnen met het houden van toespraken over de politieke strijd, waarom zij vastzitten of wat dit voor hun betekent komt de andere kant, die van het door het onrechtvaardige overheidsbeleid en het verplichte leven binnen deze muren veroorzaakte lijden, sterk naar voren.
Juan Gollazo Jimenez vertelde dat hij en zijn vriendin wilden trouwen. De vader van de vrouw, een priester en daarmee onderdeel van de overheid, keurde het voorstel echter af omdat Juan niet bij de overheid behoorde. Het gebruik in zo˙n geval is dat het stel samen weggaat. Bij terugkomst wordt dan aangenomen dat de vrouw haar maagdelijkheid is verloren en moet het stel wel trouwen. Dus dat werd het plan. Het liep echter allemaal anders toen bij terugkomst de vader Juan aanklaagde voor verkrachting. Niet alleen Juan zelf werd veroordeeld. Zijn neef, Alfredo Lopez Jimenez, heeft een relatie met Rosa Lopez Dias, die gescheiden is van de broer van deze priester. Een tweede neef van Juan, Pedro Lopez Jimenez, was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment en probeerde frisdrank te verkopen op de plek en het moment waarop deze mensen werden gearresteerd. De gevangenisstraffen die werden uitgedeeld bedroegen 37 jaar voor Juan en Pedro en 27 voor Rosa en Alfredo.
Een andere gevangene vertelde over de onrechtvaardigheid in de landstrijd. Indigenous worden op gruwelijke wijze van hun land verjaagd. Huizen worden vernield, vrouwen verkracht, mannen vermoord. Van arme, ongeschoolde mensen wordt niet veel verzet verwacht. Velen spreken geen Spaans en kennen hun rechten niet binnen het landelijke systeem. Mensen die wel capabel zijn voor hun gemeenschap op te komen en hiermee een bedreiging kunnen vormen voor de plannen van de overheid worden vastgezet. De aanklachten zijn soms vaag, vaak worden de aangeklaagden beschuldigd van iets wat zij niet hebben gedaan. Dit kunnen de misdaden van paramilitairen zijn, of verzonnen gebeurtenissen.
Ook een zoontje van een gevangene hield een toespraak. Hij vertelde dat het gevangenschap van zijn vader ook buiten de muren een groot effect had. Zijn vader zat al tien jaar vast, het jongetje kwam amper tot borsthoogte. Hij had honger doordat het gezin onvoldoende inkomsten binnenkreeg. Hierdoor ging hij niet langer naar school. Hij moest werken, hij is de man in huis.
Rosa vertelde ons over onrechtvaardigheid in de strijd en de tol die het eiste. Zij zelf had haar kind verloren. Tijdens ondervragingen had de politie een plastic zak over haar hoofd getrokken om haar te dwingen te bekennen. Zij was toen 3 maanden zwanger. Het kind kwam gehandicapt ter wereld door een zuurstofgebrek en overleed op erg jonge leeftijd. Zij zal nooit over dit verlies heen komen, maar door alle tranen heen sprak zij met een bewonderenswaardige kracht. Zij had geleerd waar ze voor streed, en de strijd zou niet stoppen, voordat er rechtvaardigheid was bereikt.
Eenzelfde kracht kwam naar voren in het verhaal van Pedro. Een Zapatista die binnen de muren een sleutelrol speelde in het organiseren van de gevangenen. Want ook binnen de muren gaat de strijd door. En het heeft effect. Te danken aan een goede organisatie, zowel binnen als buiten de gevangenis, hebben de politieke gevangenen van La Otra Campaña bepaalde privileges verkregen, zoals het mogen ontvangen van grote aantallen bezoekers en het gebruik maken van de ruimte waar we ons die middag in bevonden. Dit recht is echter niet zonder slag of stoot verkregen. In 2011 hebben de gevangenen een hongerstaking van 40 dagen gehouden, en bracht Subcomandante Marcos een bezoek aan de gevangenis om voor de gevangenen op te komen, wat zijn vruchten heeft afgeworpen. Daarnaast is de EZLN buiten de muren goed in staat de nodige druk op de overheid uit te oefenen. Pedro’s rol in de gevangenis bestaat uit het bij elkaar brengen van mensen en het creëren van politiek bewustzijn. De privileges van deze groep zijn erg aantrekkelijk voor gevangenen, maar niet voor iedereen weggelegd. Er bestaat nog steeds veel dreiging naar deze groep en daarom kan niet zomaar iedereen worden toegelaten. Gevangenen die zeggen zich te willen aansluiten bij La Otra Campaña zegt hij eerst Spaans te gaan leren en zich te verdiepen in de politieke situatie. Men moet begrijpen welke strijd men begint en het moet duidelijk zijn dat iemand echt wil. Volgens een nieuw toegelaten lid is deze weg van inwijding moeilijk, maar niet onmogelijk, en is het de moeite waard. Op deze manier ontstaat er ook binnen de muren van de gevangenis een georganiseerde beweging van mensen met kennis over hun situatie en hun rechten, die de taal begrijpen van de wetten die hun worden opgelegd en de partij waar ze tegen strijden.
Na de toespraken zongen we tezamen een strijdlied (het hymne van de EZLN) en galmden de leuzen over het terrein ( “Libertad, libertad, a los presos por luchar!” en “Abajo los muros de la prisones!”). Gevuld met de kracht uit de oprechte strijdvaardigheid, solidariteit en saamhorigheid van de toespraken en leuzen maar met pijn in het hart van de gedachte dat niet iedereen deze mogelijkheid had liepen we terug door de poort.
http://www.autonomendenhaag.wordpress.com